Προσηλυτισμός

 Ο ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ

του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου (†).

περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχη 43- 44

   Για να κατανοήσουμε την ορθή προβληματική του όλου χώρου των αιρέσεων και της παραθρησκείας και προκειμένου να καθορίσουμε την ορθή ποιμαντική στρατηγική μας, είναι ανάγκη να γνωρίσουμε την όλη διαδικασία προσηλυτισμού. Μόνο έτσι μπορούμε να προσδιορίσουμε το μυητικό στάδιο στο οποίο βρίσκεται ένα θύμα των ομάδων αυτών και να εξατομικεύσουμε την βοήθεια που χρειάζεται. Μόνο τότε θα είναι η παρέμβασή μας δραστική.

Η πρώτη επαφή

Η πρώτη επαφή με υποψήφια θύματα γίνεται με ποικίλους τρόπους. Αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:
Στην οδό Πατησίων ή κάπου αλλού, ένας άνδρας δίνει σε νεαρή γυναίκα ένα έντυπο με 200 ερωτήσεις και την καλεί να απαντήσει σ' αυτές τις ερωτήσεις, για ένα «δωρεάν τεστ προσωπικότητας». Η νεαρή γυναίκα πληροφορείται από το «Κέντρο Εφηρμοσμένης Φιλοσοφίας Ελλάδος» (ΚΕΦΕ) ότι έχει ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, που όμως πρέπει οπωσδήποτε να βελτιωθεί. Την παραπέμπουν στο αρμόδιο πρόσωπο, όπου της προσφέρεται ένα σεμινάριο επικοινωνίας σε «τιμή ευκαιρίας». Ακολουθούν άλλα, όλο και ακριβότερα σεμινάρια, της προσφέρονται βιβλία, που πρέπει να αγοράσει και να επεξεργαστεί. Αν η νεαρή γυναίκα υπογράψει ένα συμβόλαιο, γίνεται μέλος τουΚΕΦΕ, δηλαδή της Mission Ελλάδος, που υπάγεται στην «Εκκλησία της Σαηεντόλοτζυ».

Μπορεί ακόμη να προσφερθεί το ακόλουθο ελκυστικό φέϋβολάν:
«Θέλεις απασχόληση; ΤοΚέντροΕφηρμοσμένηςΦιλοσοφίας δέχεται αιτήσεις από άτομα που έχουν γνώσεις ή που θέλουν ν' αποκτήσουν γνώσεις σε:

-Επικοινωνίες...
-Μάρκετινγκ
- Αρχεία
-Βιβλιοπωλείο
-Διάδοση
-Ταμείο...

Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: οδηγείται στηνΣαηεντόλοτζυ. Μετά από την «εκπαίδευση» στη Mission Ελλάδας, μπορεί να του προταθούν «ανώτερες σπουδές» στη Δανία, στο Ευρωπαϊκό κέντρο τής οργάνωσης και αργότερα στην Αμερική, για να καταλήξει τελικά στη λεγόμενη «Θαλάσσια Οργάνωση». Ένα «ταξίδι» που ίσως δεν έχει επιστροφή.

Ένας νέος άνδρας 30 χρονών διαβάζει σε εφημερίδα για ένα κέντρο πού προσφέρει εκπαίδευση για συμβούλους. Εκεί δημοσιεύεται και ο αριθμός τηλεφώνου. Ο αναγνώστης, που την στιγμή εκείνη είναι άεργος, ενδιαφέρεται. Πηγαίνει στο Κέντρο και του προσφέρεται ένα Σεμινάριο Επικοινωνίας. Και αυτός καταλήγει στην Σαηεντόλοτζυ.

Στο περιοδικόProsperity, που εκδίδει η WISE International, μία οργάνωση τηςΣαηεντόλοτζυ, ο Patrick Valdin, Executive Director της UMAN International δήλωσε:
«Στο τελευταίο γεγονός του IAS η Εκκλησία της Σαηεντολογίας Αθηνών χαρακτηρίσθηκε σαν η ταχύτερα εξαπλωνόμενη ιεραποστολή στον πλανήτη.
Ο παράγων ο οποίος συμβάλλει κυρίως σ' αυτό το γεγονός, είναι η UMAN Ελλάς, η οποία εισάγει 1530 άτομα εβδομαδιαίως στις γραμμές της ιεραποστολής (mission), μέσω εισαγωγικών σεμιναρίων στο OCA (Oxford Capacity Analysis).
Prosperity: Σε τι αποδίδετε την επιτυχία τηςUMan;
Patrick: Η αιτία αυτής της συντριπτικής επιτυχίας οφείλεται στο ότι οι πελάτες της UMAN εντυπωσιάζονται πάρα πολύ με την τεχνολογία του OCA. Αυτοί που τυγχάνει να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες της UMAN για κάποιο χρονικό διάστημα έχουν αντιληφθεί ότι υπάρχει καλύτερη ατμόσφαιρα μέσα στην εταιρεία, υψηλότερη παραγωγικότητα και έμπιστο προσωπικό, λιγώτερη αντικοινωνική συμπεριφορά.

Μια άλλη αιτία είναι ότι οι πελάτες μας αντιλαμβάνονται ότι οι υπηρεσίες που προσφέρουμε είναι μοναδικές και αποτελεσματικές. Για παράδειγμα, καθημερινώς η UMAN αντιμετωπίζει τις συνέπειες της ψυχιατρικής επιδράσεως στον κόσμο των επιχειρήσεων. Πάνω από 10.000 από τους πελάτες μας έχουν επιβεβαιώσει ότι υπάρχει άμεση σχέσις μεταξύ του ανεπιθύμητου επιπέδου παραγωγής που ανεκαλύφθη σε μεγάλες εταιρείες και στην παρουσία ψυχωτικών ατόμων στις γραμμές τους.  Υπάρχουν πολλά παραδείγματα εταιρειών οι οποίες αφού αναγνώρισαν ότι το OCA είναι πιο αποτελεσματικό εργαλείο αξιολόγησης, απέλυσαν αυτούς που αντιμετώπιζαν ψυχολογικά προβλήματα από το προσωπικό τους».
Και όμως η Uman Hellas αρνείται ότι έχει ακόμα και την ελάχιστη σχέση με την Σαηεντόλοτζυ!

Σε εστιατόρια υγιεινής διατροφής ασκούν προσηλυτισμό ινδουιστικές και βουδιστικές ομάδες διαλογισμού, που υπόσχονται την ανακάλυψη του αληθινού εαυτού.
Διάφορες προσφορές γιόγκα μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για ινδουιστικές αντιλήψεις. Εσωτεριστικές και αποκρυφιστικές ιδέες διαδίδονται με εικονογραφημένα περιοδικά και με τον φθηνό Τύπο. Οι δυνατότητες να έλθει κανείς σε επαφή με το θρησκευτικό κοσμοθεωριακό σκηνικό είναι πολλές, όπως και οι ίδιες οι προσφορές, οι οποίες υπάρχουν σήμερα σ' αυτή την «αγορά».

Κατά την πρώτη επαφή, συνήθως, δεν αποκαλύπτεται η αληθινή ταυτότητα της κάθε ομάδας. Το υποψήφιο θύμα προσκαλείται για μικρή παραμονή στην ομάδα χωρίς να γνωρίζει απολύτως τίποτα για τους αληθινούς σκοπούς της. Οι οπαδοί του Κορεάτη ψευδομεσσία Σάν Μυούνγκ Μούν, λόγου χάρη, λέγουν: «Είμαστε μία χριστιανική συντροφιά» ή κάτι παρόμοιο.

Πολλές ομάδες, όπως η «Αρμονική Ζωή», η Σαηεντόλοτζυ, η Νέα Ακρόπολη, η Brahma Kumaris και πολλές άλλες υποστηρίζουν ότι τα μέλη τους είναι Ορθόδοξοι χριστιανοί ή έγιναν καλύτεροι Ορθόδοξοι με τις τεχνικές των ομάδων! Αυτό φυσικά δεν θα τους εμποδίσει αύριο, αν κρίνουν ότι εξυπηρετεί καλύτερα το σκοπό, να αλλάξουν το καταστατικό τους και να δηλώσουν με θράσος ότι είναι Εκκλησία και συνεπώς προστατεύονται από τις διεθνείς συμβάσεις και από το Ελληνικό Σύνταγμα!

Η διαδικασία

1. Στα πλαίσια της πρώτης επαφής, ύστερα από την επίσκεψη του υποψηφίου θύματος στο κοινόβιο ή σε άλλο χώρο, δημιουργείται κάποια ψυχολογική εξάρτηση και βαθμιαία ασκείται πίεση για απομάκρυνση από το περιβάλλον, δηλαδή την οικογένεια, τους φίλους, τις σπουδές, το επάγγελμα, μετακίνηση στο εσωτερικό ή σε άλλη χώρα. Η πίεση αυτή, σε μερικές ομάδες, ακολουθεί σε μετέπειτα στάδιο, αφού η ψυχολογική εξάρτηση μεγαλώσει και δημιουργηθεί η κατάλληλη «υποδομή» για άσκηση πνευματικής τρομοκρατίας.

2. Ακολουθεί ο «ενδογματισμός» ή η «κατήχηση». Οι ολοκληρωτικές αιρέσεις και παραθρησκευτικές ομάδες έχουν τελειοποιήσει το σύστημά τους, με σκοπό τον πλήρη έλεγχο της σκέψης: Συνεχή μαθήματα αναφορικά με το «δόγμα», περιορισμός την ημέρα και την νύχτα, ώστε να μην έχει κανείς τη δυνατότητα να σκεφθεί μόνος, βίαιη γλώσσα, που στηρίζεται στον εκβιασμό και στο φόβο, έλλειψη ύπνου, ελάττωση της τροφής, μονόπλευρη εκπαίδευση και ταυτόχρονη μονοπώληση της πληροφόρησης από το «μεσσία» της οργάνωσης. Στις διάφορες ομάδες υπάρχουν φυσικά ποικίλες παραλλαγές.

Η Wendy Ford, που παγιδεύτηκε σε μία ομάδα επί 7 χρόνια, στο βιβλίο της «Μερικές σκέψεις περί αποκαταστάσεως» αναφέρει πώς το κλειδί στον έλεγχο του ατόμου που βρίσκεται μέσα στην ομάδα είναι ο έλεγχος της πληροφόρησης. «Όσον αφορά εμένα δεν μου επιτρέπονταν να κάνω "κοσμικές" διακοπές, ν' ακούω "κοσμική" μουσική, να διαβάζω βιβλία, εφημερίδες, να βλέπω τηλεόραση, φίλους, συγγενείς, συναδέλφους και άλλα πολλά».
Σε άλλο σημείο η W. Ford αναφέρει: «Όταν ζεις σε μια λατρεία, η ταυτότητά σου ή η προσωπικότητά σου αλλάζουν, γιατί σου επιβάλλουν μία άλλη προσωπικότητα. Η ομάδα ισχυροποιεί και δυναμώνει αυτή την κατάσταση μέσω του διαλογισμού και της ψαλμωδίας, μέσω περιορισμού τής γλώσσας και της πληροφόρησης και από τις εξωτερικές πηγές και εσωτερικά, με το να απομονώσει το θύμα από ορισμένες διανοητικές λειτουργίες, όπως η λογική και η σκέψη. Ο παλιός σου εαυτός είναι θαμμένος και περιμένει να ελευθερωθεί όπως ένα πουλί μέσα στο κλουβί».

3.Απασχόλησηστο «έργο», ιδιαίτερα σε συσχετισμό με την συλλογή χρημάτων. Πολλές ομάδες υποχρεώνουν τους οπαδούς να συλλέγουν χρήματα στους δρόμους, να πουλούν μικροαντικείμενα ή να εργάζονται στις επιχειρήσεις τους με μισθούς πείνας. Πιστεύουν ότι κατ' αυτόν τον τρόπο συμβάλλουν στην προώθηση του έργου της ομάδας, δηλαδή στη «σωτηρία της ανθρωπότητας». Αυτό γίνεται έμμονη ιδέα και οι οπαδοί συμμετέχουν σε ανταγωνισμούς για να φθάσουν τα καθορισμένα όρια «απόδοσης» που θέτει η ομάδα. Αυτά τα χρήματα χρησιμοποιούνται για να πλουτίζουν οι «αρχηγοί» και για την εξάπλωση της ομάδας. Όμως αν κάποιος δεν ανταποκριθεί στα «κατώτερα όρια» και δεν συλλέξει ένα ορισμένο ποσόν, διακατέχεται από ενοχές και από συναίσθημα κατωτερότητας.

4. Ακολουθεί ηεσωτερική πειθαρχία. Οι ομάδες αυτές διαθέτουν ολοκληρωτικές μεθόδους για να εξασφαλίσουν τον έλεγχο και την συνεχή κινητοποίηση των οπαδών. Όσο πιο πολύ κριτικάρονται από την κοινωνία, τόσο πιο πολύ συσφίγγουν τις τάξεις τους και εφαρμόζουν στο εσωτερικό ένα στρατιωτικό κανόνα. Οι αξιωματούχοι έχουν την ευθύνη να εντοπίζουν τις εντάσεις, τις πιθανές επαναστάσεις, οποιονδήποτε «εσωτερικό εχθρό», ταυτισμένο με το «Σατανά».

Μια τέτοια πειθαρχία, που περιλαμβάνει ολοκληρωτική υπακοή στον αρχηγό, φυσικές στερήσεις, ιεραρχικό κώδικα, τιμωρίες, επιτρέπει στους υπευθύνους να υπολογίζουν σε άκρα υποταγή, που μπορεί να οδηγήσει και μέχρι στην αυτοκτονία, όπως απέδειξε η ομαδική αυτοκτονία 923 ανθρώπων στην Γουϊάνα το 1978 ή και η αυτοκτονία 86 οπαδών της αίρεσης «Παρακλάδι του Δαβίδ» τον Απρίλιο τού1993 στο Τέξας, με εντολή του ψευδομεσσία Ντέιβιντ Κορές ή και η περίπτωση του Luck Juret στην Ελβετία και στον Καναδά.

Η W. Ford προσθέτει πώς σε μερικές ομάδες ουσιαστικό στοιχείο είναι και τοσεξ. Γράφει:
«Το θέμα αυτό είναι πολύ πιο φορτισμένο σε ορισμένες λατρείες γιατί το χρησιμοποιούν για προσηλυτισμό ή ακόμη και για να διατηρήσουν στην ομάδα τα μέλη τους. Πολλοί αρχηγοί αυτών των ομάδων έχουν σεξουαλικές σχέσεις με άτομα του ίδιου φύλου ή του αντίθετου, αν και έχουν διακηρύξει στους οπαδούς τους την αποχή!
Πολλοί πρώην οπαδοί δεν είχαν σεξουαλικές σχέσεις κατά τη διάρκεια που ήταν λάτρεις, ενώ άλλοι εξαναγκάστηκαν στο να έχουν σχέση με κάποιον οπαδό, με ομάδα οπαδών και με τον αρχηγό. Σε μερικούς που παντρεύτηκαν άτομα της ομάδας εδόθησαν ορισμένες ημερομηνίες και ώρες που επιτρεπόταν να συνευρεθούν»

Κύπριος οπαδός του Ντέιβιντ Κορές δήλωσε στους δημοσιογράφους στις 22.4.1993 πώς ο ψευδομεσσίας «παρέσυρε σε σεξ στα ιδιωτικά του διαμερίσματα ανήλικες κοπέλες. Το συμπεραίνω αυτό και από το γεγονός ότι τα περισσότερα από τα παιδιά μέσα στο καταυλισμό ήταν δικά του».

Ο F. W. Haack, στο βιβλίο του «Οι Νέες Θρησκείες της Νεότητας» συνοψίζει ως εξής τη διαδικασία προσηλυτισμού νεαρών κυρίως ατόμων:

1. Ο νέος δεν αισθάνεται πώς πάνε να τον προσηλυτίσουν, αλλά πώς τον «αγγίξανε».

2. Τα ερωτήματα που του έθεσαν ήσαν βασικά και τον απασχολούσαν επί πολύ χρόνο χωρίς να λάβει απαντήσεις ή δεν τόλμησε να τα θέσει.

3. Το περιβάλλον στο οποίο ζούσε του φέρθηκε σχετικά καλά και τον φρόντισε, αλλά τον άφησε εσωτερικά ανικανοποίητο. Θα μπορούσε να είναι και μέλος μιας χριστιανικής φοιτητικής κοινότητας, αλλά και αυτές οι κινήσεις δεν οπλίζουν πάντοτε τα μέλη τους με θρησκευτικές απαντήσεις.

4. Αυτοί που τον πλησιάζουν είναι της ίδιας ηλικίας· νέοι. Στην εποχή του τεχνικού πολιτισμού θα μπορούσε να περιμένει να δημιουργηθεί κάτι νέο πού θα είναι καλύτερο από το παλαιό.

5. Ο άλλος, ο ιεραπόστολος, προσφέρεται ως απόδειξη για την νέα καλή κατάσταση. Κάτι τέτοιο βρίσκει κανείς και στις διαφημίσεις. Και πράγματι, πολλά από εκείνα που για πρώτη φορά βλέπουμε στις διαφημίσεις, τα διατηρούμε αργότερα, επειδή η διαφήμιση δεν ταυτίζεται με το ψέμα. Γι' αυτό και μας αρέσει.

6. Έχει ένα νεο «απέναντι», που δεν χρειάζεται να εμφανιστεί ως ανταγωνιστής, όπως σε όλα τα «κατεστημένα» γύρω του, στα πλαίσια της προσπάθειας για αυτογνωσία.

7. Ο δρόμος προς την ομάδα, δηλαδή το ότι ακολουθεί τον ιεραπόστολο, το εκλαμβάνει ως «δικό του θέλημα», ως προσωπική απόφαση. Και αν οι γονείς στο σπίτι θυμώσουν, τότε θα υπερασπισθεί αυτή την «προσωπική απόφαση».

8. Ακολουθεί η φάση ταύτισης. Αυτό που έλαβα με τη δική μου απόφαση, θα το υπερασπισθώ. Γίνεται μέρος δικό μου. Πολλές συζητήσεις ενισχύουν το νέο να ταυτισθεί με την ομάδα, γιατί υπερασπίζοντας την ομάδα υπερασπίζει τον εαυτό του.

9. Η ομάδα εκλαμβάνεται ως «πράγματι λειτουργούν νέο σύστημα», ως «πραγματική εναλλακτική λύση σε μία κοινωνία που βαδίζει στο χάος».

Συμβαίνει κάτι σαν «βλέμμα της αγάπης». Το θετικό βλέπεται πιο πρόθυμα και κοιτάζεται επακριβώς, παρά τα μικρά λάθη που είναι κατανοητά σε μια κοινωνία των εχθρών και των αρνητικών. Το ίδιο συμβαίνει και με συζυγικά ζευγάρια μετά πολύχρονη καλή συμβίωση. Έρχεται ένας νέος «σύντροφος» που τον βλέπει κανείς στη λάμπουσα ωραιότητα της νέας κατάστασης και δεν συνδέεται μ' αυτόν κανένα γκρινιάρικο βίωμα. Και ξαφνικά νιώθει κανείς να τον τραβάει ο νέος, δήθεν καλύτερος, ενώ κάθε χαρακτηριστικό του παλαιού, από καιρό γνωστού, θεωρείται εγωιστικό και απορρίπτεται.

10. Η νέα ομάδα γίνεται νέα πατρίδα. Θα «προσφέρονται οι αντιλήψεις για τους σκοπούς και επειδή τους παραδέχομαι, παραδέχομαι και τον τόπο, τη θέση που μου δίνει κανείς στην ομάδα. Αρχίζω να κατακτώ το νέο δρόμο, αρχίζοντας εντελώς από τα κάτω. Για ένα πράγμα με νόημα επιτρέπω να έχουν από μένα απαιτήσεις. Αφιερώνω σ' αυτό όλες τις δυνάμεις μου, το χρόνο μου, την περιουσία μου. Αυτή η θυσία φαίνεται σαν πρώτη πράξη νοήματος. Γιατί ο τεχνικός πολιτισμός είναι ένας κόσμος χωρίς θυσίες. Αυτή η ένταξη μπορεί να κατοχυρωθεί και με την αλλαγή του ονόματος, όπως στους Κρίσνα και στα Παιδιά του Θεού» .

Σε άλλο σημείο του ίδιου βιβλίου6 ο F. W. Haack κάνει διάκριση ανάμεσα στην πλύση εγκεφάλου και στην «πλύση της ψυχής». Σε αντίθεση, λέγει, με την πλύση εγκεφάλου, που σπάει τη θέληση, η «πλύση τής ψυχής» οικοδομεί στη θέληση τού ατόμου πού δέχεται τον χειρισμό και ανοσοποιείται σιγά και συστηματικά εναντίον κάθε αντίθετης επιρροής (κριτική). Οι νέοι άνθρωποι πού καταλήγουν σε μία ομάδα, απομονώνονται από κάθε αντίθετη πληροφόρηση. Η αντίθετη πληροφόρηση διαβολοποιείται κατά τρόπο, ώστε εκείνος που βρίσκεται στην ομάδα δεν μπορεί να την δεχθεί χωρίς να χαρακτηρισθεί ως προδότης.

Προς τούτο η όλη πίστη και εμπιστοσύνη κατευθύνεται σ' ένα πρόσωπο, τον Άγιο Δάσκαλο και απορροφάται από αυτόν.

Οι σωματικές δυνάμεις και η φυσική τάση για δράση βρίσκουν διέξοδο με διαρκή εκγύμναση, συνεχή επίμονο ενδογματισμό και στα ενδιάμεσα, υπάρχουν, σπορ, βοηθητικές υπηρεσίες, συνεχής ψαλμωδία, λόγου χάρη τού Μάχα Μάντρα, (για τους οπαδούς της «Διεθνούς Εταιρείας για την Συνείδηση τού Κρίσνα»: «Χάρε Κρίσνα, Χάρε Κρίσνα, Κρίσνα Κρίσνα, Χάρε, χάρε, χάρε Ράμα, χάρε Ράμα, Ράμα, Ράμα, Χάρε, Χάρε»)· συνεχή διαλογισμό με σωματικούς εξαναγκασμούς ή συνεχή αποστήθιση κειμένων.

Υπάρχει λοιπόν ελάχιστος ελεύθερος χρόνος και διαρκής απαγόρευση, ώστε να μην μένει κανείς ποτέ μόνος. Ταυτόχρονα κυριαρχούν συνθήματα νίκης, που επαναλαμβάνονται συνεχώς:

Θα τα καταφέρουμε! Θα κάνουμε τον πλανήτη Clear... Τα συνθήματα αυτά διακόπτονται από την ενθάρρυνση:
Αν δεν το κάνουμε εμείς αυτό, μας περιμένει το χάος! Βοηθήστε μας, από σένα εξαρτάται!

Όλα αυτά δημιουργούν ατμόσφαιρα αγώνος, και εύκολα οδηγείται κανείς σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτή η ατμόσφαιρα ενισχύεται και από τους ισχυρισμούς για τον υπόλοιπο κόσμο, που βρίσκεται έξω από την οργάνωση:
Θα καταστραφεί αν δεν μας ακολουθήσει· όλο και χειροτερεύει!Τέτοιος πανικός μπορεί να αποτελέσει δίχτυ, για να παγιδευτούν άνθρωποι.

Αν όλα αυτά χρησιμοποιηθούν ταυτόχρονα, έχουμε το τέλειο σύστημα «πλύσης της ψυχής». Είναι ένα ανακάτεμα από κατευθυνόμενη εμπιστοσύνη, από φόβο του περιβάλλοντος και από την τάση για καλυτέρευση, η οποία λειτουργεί μόνο όταν ακολουθήσει κανείς τη «συνταγή» που βρίσκεται στα χέρια του Δασκάλου.

Με την εμπιστοσύνη συνδέεται και η τάση πού καλλιεργείται, για καλυτέρευση όχι τού καθενός ατομικά, αλλά του συνόλου, για τη σωτηρία όλου τού κόσμου. Εδώ γίνεται μετατόπιση από το άτομο στο γενικό σύνολο, στην «ανθρωπότητα», στον «κόσμο». Δεν είναι οι ειδικές ανάγκες, που πρέπει να αντιμετωπιστούν, αλλά όλες οι ανάγκες συνολικά.

Έτσι καλλιεργείται η στάση απέναντι στους γονείς:  Είστε βέβαια οι γονείς μου, αλλά εγώ πρέπει να εργαστώ για όλη την ανθρωπότητα!

Η ψυχιατρική θεώρηση

Στις Η.Π.Α. υπάρχει η τάση ψυχολογικής αναλύσεως και ψυχολογικής ψυχιατρικής αντιμετωπίσεως της όλης καταστάσεως που δημιουργείται στα θύματα των αιρέσεων και της παραθρησκείας.

Μία τέτοια αντιμετώπιση όταν απολυτοποιηθεί, παρακάμπτει το πλέον βασικό αίτιο καταφυγής νεαρών κυρίως ατόμων στο χώρο της παραθρησκείας.

Σ' αυτό το σημείο κρίνουμε απαραίτητο να παραθέσουμε στη συνέχεια όσα σχετικά αναφέρουμε στο βιβλίο μας «Η χαμένη αθωότητα-περιπλανήσεις σε δρόμους του Εωσφόρου» (Αθήνα1994, σ. 4048):

Τα αίτια τής εξαπλώσεως των παραθρησκευτικών και αποκρυφιστικών νεοσατανιστικών ομάδων δεν βρίσκονται στα κενά της Εκκλησίας, ή τουλάχιστον δεν έχουν κατ' αρχήν σχέση με την Εκκλησία. Σχετίζονται με την κρίση της«θρησκείας της εκκοσμικεύσεως», με το γκρέμισμα τού νέου ειδώλου, στο οποίο οι λάτρεις του προσέβλεπαν για σωτηρία. Ο χαρακτηριστικός άνθρωπος της «Νέας Εποχής» έχει σαν καταφύγιο τη θεωρητική ψυχολογία, όχι την Εκκλησία. Ζει σε κατάσταση απογοητεύσεως στην οποία οδηγήθηκε από την «θρησκεία» της εκκοσμικεύσεως· αυτό ήταν το είδωλό του όχι ο Θεός τον οποίο κηρύττει η Εκκλησία.

Η παλαιά άποψη πώς η επιστημονική γνώση και ο τεχνικός πολιτισμός θα λύσουν τα προβλήματα ενός λαού ή και της ανθρωπότητας ολόκληρης, είναι υπεύθυνη για το σημερινό χάος. Όσοι την υποστήριξαν και όποιοι θέλησαν να την επιβάλουν είναι ένοχοι. Είναι ασυγχώρητοι εκείνοι πού εργάζονται για την επικράτησή της σε περιοχές σαν τη χώρα μας, ακόμη και σήμερα, ενώ έπρεπε να είναι σε θέση να γνωρίζουν πλέον ποια θα είναι τα αποτελέσματα αυτής της επιβολής. Όταν τα αποτελέσματα αυτά γίνουν αντιληπτά από όλους, δεν αποκλείεται τότε οι ίδιοι αυτοί κύκλοι να σπεύσουν να επιρρίψουν την ευθύνη στην Εκκλησία, χαρακτηρίζοντας το όλο πρόβλημα «θρησκευτικό».

Όμως και η θρησκεία αποτελεί παραδεδομένη δύναμη, που κι αυτή, τουλάχιστον στη Δύση, συνδέθηκε με τον ορθολογισμό, ο οποίος βρήκε είσοδο στη θεολογία. Γι' αυτό και εκείνη με τούς φορείς της εκκοσμικευμένης πίστεως έχει χάσει έδαφος στη συνείδηση τού ανθρώπου, ο οποίος αναζητά να συμπληρώσει το κενό που του έχει δημιουργηθεί· τέτοιες «λύσεις» προσφέρουν οι ποικίλες αιρέσεις και οι παραθρησκευτικές, αποκρυφιστικές νεοσατανιστικές ομάδες.

Η νέα κίνηση είναι φυσικό να βρίσκει απήχηση περισσότερο στους κύκλους των διανοουμένων, σε εκείνους που κατέχουν την ορολογία και θέτουν ερωτήματα με περισσότερη έμφαση· ερωτήματα πού αναφέρονται στη νοηματοδότηση του κόσμου.

Ο Ελβετός καθηγητής της κοινωνικής ψυχολογίας Dr. Gerhard Schmidtchen, στην έρευνα πού έκανε με χρηματοδότηση τού Γερμανού ομοσπονδιακού υπουργού για την Νεότητα, την Οικογένεια, την Γυναίκα και την Υγεία και δημοσιεύθηκε το 1987 με τίτλο «Αιρέσεις και Ψυχοπολιτισμός. Έκταση και Δραστηριότητα των θρησκειών της νεότητας στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία τής Γερμανίας», αναφέρει:

«Η διανοητική πολιτιστική παιδεία δεν προσφέρει βιώματα και αυτοπεποίθηση. Ορίζοντες διανοίγονται και μ' αυτόν τον τρόπο εξαφανίζονται οι δυνατότητες σταθερού συναισθηματικού παράγοντος και τα νέα πνευματικά οικοδομήματα δεν προσφέρονται ως ένας οπωσδήποτε θετικός βιωματικός κόσμος, ως πατρίδα. Εκεί πού το πνεύμα εμφανίζεται βασικά ως εξαναγκασμός απόδοσης και το πρόσωπο καθίσταται όργανο για τις λειτουργίες στις μοντέρνες επιστημονικές, φορμαρισμένες οργανώσεις, η ψυχή θα αρχίσει να αναζητά άλλες κατοικίες».

Στα ίδια συμπεράσματα καταλήγει και η Έκθεση τού Υπουργείου Νεότητας και Οικογένειας στο Βερολίνο:

«Στο μεταξύ αποτελεί ένα γεγονός που δεν αμφισβητείται, ότι οι επιτυχίες των κινήσεων μπορούν να κατανοηθούν μόνο στο βάθος ευρέως διαδεδομένων αναγκών, για τις οποίες οι καθιερωμένες μορφές θρησκευτικών και κοινωνικών προσφορών δεν προσφέρουν ικανοποιητικές δυνατότητες. Το θέμα της ύπαρξης και η ευρεία διάδοση ανικανοποίητων και συγκεχυμένων αναγκών επισημαίνουν φαινόμενα κοινωνικών ελλείψεων. Μία ένδειξη αποτελεί η αίσθηση μιας καθολικής κρίσεως νοήματος. Αυτή είναι μία αντίδραση στο ότι η πίστη στην πρόοδο που αναφέρεται στην τεχνική και στην έρευνα της φύσεως, που έλαβε τη λειτουργία ενός εκκοσμικευμένου υποκατάστατου θρησκείας,αμφισβητήθηκε.

Εξάλλου η ιδέα της προόδου της ανθρωπότητας, όπως διακηρύχθηκε στη διαφώτιση, περιορίστηκε όλο και περισσότερο στην τεχνική πρόοδο. Το ερώτημα για το νόημα της ζωής, η ανάγκη να δοθεί στη ζωή του ανθρώπου ένα νόημα πού δεν θεμελιώνεται στον εαυτό του, εμφανίζεται ξαναενισχυμένη σε πρώτη γραμμή. Αν αυτά δεν αναγνωριστούν και δεν αντιμετωπιστούν από τους υφισταμένους φορείς, θα σχηματίσουν ένα εύφορο έδαφος για μυστικισμό και πνευματικότητα».

Στις 10 Ιανουαρίου1996 δόθηκε στη δημοσιότητα Ειδική Έκθεση για τις αιρέσεις, την οποία συνέταξε το γαλλικό κοινοβούλιο. Στην εφημερίδα Le Mond (Το Βήμα21.1.1996) αναφέρεται σχετικά:

«Η κοινοβουλευτική επιτροπή δεν πιστεύει ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο προφίλ για τα μέλη των αιρέσεων. Μπορεί η συμμετοχή σε μία αίρεση να αποτελεί συχνά μία απάντηση σε κοινωνικές ή οικογενειακές συγκρούσεις, αλλά το θέμα της «προσωπικής τελειοποίησης» αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους παράγοντες που προσελκύουν ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με αιρέσεις: φοιτητές, μέλη της πνευματικής ελίτ και κυρίως επιστήμονες.
Για ποιο λόγο;Η έκθεση το αποδίδει στη δυσκολία πού έχουν ορισμένοι επιστήμονες να αντέξουν την ιδέα της αμφιβολίας, πράγμα πού έχει ως συνέπεια την προσέλκυσή τους από κινήματα πού προτείνουν συνολικές απαντήσεις στα ερωτήματά τους».

Οι θέσεις αυτές, επισημαίνουν τα κενά των Εκκλησιών της Δύσεως, οι οποίες κατά ένα τρόπο ορθολογικοποίησαν την πίστη και τη θεία λατρεία, επιβεβαιώνουν επίσης το γεγονός ότι ο άνθρωπος, όταν αποδημήσει από τη χάρη τού Θεού και απολυτοποιήσει τις κατακτήσεις της διανοίας του, μένει χωρίς πνευματική πατρίδα και βγαίνει σε αναζήτηση.
Η διαπίστωση αυτή φέρει βασικό μήνυμα σε μάς τους σημερινούς Έλληνες. Γιατί δίδεται η εντύπωση πώς η χώρα μας βαδίζει ένα δρόμο περιθωριοποιήσεως της Εκκλησίας. Βασικά συμπτώματα αποτελούν οι προσπάθειες θρησκευτικού αποχρωματισμού της νομοθεσίας και ο παραμερισμός της Εκκλησίας από την εκπαίδευση και από την κοινωνική και εθνική ζωή του τόπου.

Αν θελήσουμε να ερευνήσουμε συστηματικά το θέμα αυτό, θα ανακαλύψουμε πώς η συστηματική αυτή προσπάθεια θρησκευτικού αποχρωματισμού της ελληνικής κοινωνίας σχετίζεται και με τούς στόχους και τις μεθοδεύσεις δεκαετιών του παραθρησκευτικού αποκρυφιστικού χώρου. Το πράγμα δεν γίνεται εκ πρώτης όψεως αντιληπτό γιατί πολλές δεκαετίες τώρα οι κύκλοι αυτοί εργάστηκαν συστηματικά και κατάφεραν να συνδέσουν τις προσπάθειές τους με τα δήθεν ανθρώπινα δικαιώματα και με την έννοια τού«συγχρόνου προοδευτικού κράτους».

Από το άλλο μέρος η προπαγάνδα αυτή αποσκοπούσε στο να «περάσει» αυτές τις «προοδευτικές» ιδέες στους «εγκεφάλους» των ανθρώπων που, λόγω της θέσεώς τους, είχαν τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν στο λαό το ανάλογο «φρόνημα» ή και να πραγματοποιήσουν βαθμιαία τα σχέδια αυτά, χωρίς να αντιλαμβάνονται πώς δεν πρόκειται για δικές τους ιδέες, αλλά για μεθοδεύσεις της παραθρησκείας που συμπλέκεται πλέον με την πολιτική.
Είναι βέβαιο πώς δεν έχουμε, δυστυχώς, αντιληφθεί την τραγικότητα, στην οποία οδήγησε την ανθρωπότητα η απολυτοποίηση της επιστήμης, της ψυχολογίας, του τεχνικού πολιτισμού.Η «θρησκεία» της εκκοσμικεύσεως δεν οδήγησε σε λύσεις, αλλά σε αδιέξοδα.

Ένας αντικειμενικός παρατηρητής θα έλεγε πώς βρισκόμαστε σήμερα στην ευχάριστη θέση να μη χρειαζόμαστε πειράματα, τα οποία έκαναν άλλοι και απέτυχαν. Αυτό όμως σημαίνει πώς επιθυμούμε και είμαστε σε θέση να διδαχθούμε από τις αποτυχίες των άλλων. Αν το αγνοήσουμε αυτό, ως άτομα ή και ως έθνος, θα είμαστε αδικαιολόγητοι.
Η περίοδος τηςνέας «εικονομαχίας»είναι πλέον ξεπερασμένη. Δεν χρειαζόμαστε τόσο, όσο νομίζουμε, μηχανικούς, αλλά λειτουργούς στο έργο της οικοδομής της «νέας κτίσεως» και διακόνους των μυστηρίων του Κυρίου.

Οι οπαδοί της «θρησκείας» της εκκοσμικεύσεως πίστευαν πώς, αν γνωρίσουν τους νόμους της φύσεως και τους νόμους της ψυχής του ανθρώπου, θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ένα εντελώς νέο κόσμο. Όμως βασίστηκαν σε λανθασμένη αξιολόγηση τού σημερινού κόσμου και του σημερινού ανθρώπου. Γιατί ο άνθρωπος και ο κόσμος βρίσκονται σήμερα στην κατάσταση της πτώσεως και της φθοράς. Αν λοιπόν απολυτοποιήσουμε τον άνθρωπο της πτώσεως, δεν μπορούμε να τον οδηγήσουμε στην «καινή κτίση».

Όμως οι χριστιανοί δεν απολυτοποιούν τον άνθρωπο της πτώσεως και δεν τον εκλαμβάνουν ως «μοντέλο». Κηρύττουν το νέο άνθρωπο, που προέκυψε από την ένωση τού Υιού και Λόγου τού Θεού με τη δική μας άρρωστη ανθρώπινη φύση, το Θεάνθρωπο. Ο Χριστός ανέγειρε τον πεσμένο άνθρωπο και τον οδήγησε, μέσω του θανάτου, στη νίκη κατά του θανάτου και της φθοράς και του χάρισε την ελπίδα της αφθαρσίας. Με την έλευση τού Χριστού η ανάσταση θα γίνει δικό μας κτήμα. Ολόκληρη η δημιουργία τού Θεού θα ελευθερωθεί τότε από τη δουλεία της φθοράς, και θα εισέλθει «εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ. η 21).

Δυστυχώς η ευθύνη τής εκκοσμίκευσης και της απολυτοποίησης της επιστήμης δεν έχει γίνει αντιληπτή από μερικούς «ειδικούς» από τον χώρο των ψυχολόγων ψυχιάτρων ή και των εκπαιδευτικών, οι οποίοι λόγω διαφορετικής κοσμοθεωριακής τοποθετήσεως, αντιστρέφουν τα πράγματα και προβάλλουν τη βασική αιτία τού κακού ως «φάρμακο», και μάλιστα αποτελεσματικό, για την «πρόληψη».

Έτσι, σε επίσημη σύσκεψη στην Παλλήνη (14.1.1994), ψυχίατρος αναφερόμενος στα αίτια της εξαπλώσεως του αποκρυφισμού εωσφορισμού ή νεοσατανισμού, υπογράμμισε πώς τα φαινόμενα αυτά δεν έχουν αντανάκλαση στην πραγματικότητα· θεμελιώνονται στη δεισιδαιμονία και στις ψευδείς δοξασίες περί υπάρξεως υπερβατικών καταστάσεων.Έτσι, κατά την αντίληψη αυτή, αιτία τού κακού είναι οι απόψεις της Εκκλησίας περί υπάρξεως Σατανά και η πίστη σε υπερβατικές καταστάσεις.«Όσο η επιστημονική γνώση προχωράει, τόσο εκμηδενίζεται η δεισιδαιμονία, η οποία αποτελεί επίθεση εναντίον της λογικής καθαρότητας και της διάνοιας, η οποία αναπαράγει αυτά τα φαινόμενα».

Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς μία μορφή νεοσατανισμού είναι ο λεγόμενος ψυχωτικός σατανισμός. Το να απολυτοποιήσει όμως κανείς αυτή τη μορφή και να τη γενικοποιήσει αποτελεί τρομακτικό σφάλμα με αρνητικές επιπτώσεις για τα θύματα των απολύτων εξαρτήσεων, που είναι αποτέλεσμα συγχρόνων «επιστημονικών» μεθοδεύσεων από μέρους ποικίλων ομάδων. Αυτές οι μεθοδεύσεις αποτελούν πολλές φορές βίαιη επέμβαση στην προσωπικότητα τού ανθρώπου και δημιουργούν ακραίες καταστάσεις και οριακές εμπειρίες με ανάλογους κινδύνους για την ψυχική υγεία. Τα ψυχολογικά ψυχιατρικά εγχειρίδια δεν αναφέρονται σε τέτοια προβλήματα, τα οποία εκδηλώθηκαν κυρίως στη δεκαετία τού 1970, με την εμφάνιση και τη δραστηριότητα των λεγομένων ψυχολατρειών και νεοσατανιστικών εωσφορικών ομάδων που δημιουργήθηκαν στη δεκαετία τού 1960.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς αυτές οι θέσεις, που προβάλλονται από μερικούς ψυχιάτρους και ψυχολόγους αναλόγων σχολών, όπως τις περιγράψαμε πιο πάνω, αποτελούν τις προσωπικές τους θρησκευτικές αντιλήψεις ή τις θρησκευτικές δοξασίες των ομάδων στις οποίες ανήκουν. Δεν είναι θέσεις επιστημονικές αλλά «αλήθειες» θρησκευτικής τάξεως. Εδώ, δηλαδή, δεν έχουμε από το ένα μέρος την «επιστήμη» και από το άλλο την Εκκλησία, αλλά τη θρησκεία της εκκοσμικεύσεως, που είναι βασική αιτία δημιουργίας των υπαρξιακών κενών και επομένως, των αναζητήσεων των νέων και ποικίλων «προσφορών» αμφιβόλου ποιότητος, και τις θέσεις της Χριστιανικής Εκκλησίας, οι οποίες δεν δημιουργούν υπαρξιακά κενά.

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

Read more:http://www.egolpion.net/prosilitismos.el.aspx#ixzz2jwGrhTdq