Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ «ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΗ ΓΕΝΕΣΗ» [ΕΝΟΤΗΤΑ 2η]

ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ «ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΗ ΓΕΝΕΣΗ» [ΕΝΟΤΗΤΑ 2η]


ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ
«ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΗ ΓΕΝΕΣΗ»
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ – ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΟΣ-ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

ΕΝΟΤΗΤΑ Β’
῞Ολα αὐτά, λοιπόν, τά ἔγραψε ὁ Μωϋσῆς στό πρῶτο βιβλίο τῆς Γενέσεως καί στήν ἀρχή τοῦ λόγου του εἶπε τά ἑξῆς:
Τμῆμα Α´
1. Εἶπε: “᾽Εν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός (αὐτόν) τόν οὐρανόν (iath) καί (αὐτήν) τήν γῆν (iath)”, δηλ. τήν οὐσία (quoma) τοῦ οὐρανοῦ καί τήν οὐσία (quoma) τῆς γῆς.
῎Ας μή νομίση, λοιπόν, κανείς ὅτι στά ἔργα τῶν ἕξι ἡμερῶν ἁρμόζει μιά ἀλληγορική ἑρμηνεία. Οὔτε εἶναι θεμιτό νά λέμε ὅτι ἔγιναν ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ ὅσα (δηλαδή) ἔγιναν κατά τή διάρκεια ἡμερῶν. Οὔτε ἐπίσης (εἶναι θεμιτό νά λέμε) ὅτι αὐτά εἶναι κενά ὀνόματα, εἴτε ὅτι μ᾽ αὐτά τά ὀνόματα μᾶς δηλώνονται ἄλλα πράγματα. ῎Ας σημειωθῆ ἀντιθέτως ὅτι, ὅπως ἀκριβῶς ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ, οἱ ὁποῖοι δημιουργήθηκαν στήν ἀρχή, εἶναι στ᾽ ἀλήθεια οὐρανός καί γῆ καί οὔτε ὑπό τό ὄνομα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς ὀνομάσθηκε ἄλλο πρᾶγμα, ἔτσι καί τά ὑπόλοιπα ἔργα, καθώς καί οἱ μεταγενέστεροι σχηματισμοί δέν εἶναι κενές ὀνομασίες, ἐπειδή οἱ οὐσίες (quoma) αὐτῶν τῶν φύσεων (φυσικῶν ὀντοτήτων) συμφωνοῦν μέ τήν ὀνομασία τῶν ὀνομάτων τους.
2. Εἶπε: “᾽Εν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν”. ᾽Εδῶ σταμάτησαν ὅλα τά ἔργα, ἐπειδή τίποτε ἄλλο δέν δημιουργήθηκε μαζί μέ τόν οὐρανό καί τή γῆ, διότι καί οἱ ἐπιμέρους φύσεις (καί φυσικές ὀντότητες), ὅσες δημιουργήθηκαν τήν ἴδια μέρα, δέν εἶχαν ἀκόμη δημιουργηθῆ μέχρι αὐτή τή χρονική στιγμή. Διότι, ἄν εἶχαν συνδημιουργηθῆ (μαζί μέ τόν οὐρανό καί τή γῆ) θά τό ἔλεγε. Δέν (τό) εἶπε, ὅμως, γιά νά μή τυχόν τά ὀνόματα τῶν ἐπιμέρους φυσικῶν ὄντων γίνουν ἀρχαιότερα τῶν οὐσιῶν (quoma) τους.
᾽Ιδού, λοπόν, ὅτι εἶναι σαφές τό ὅτι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ δημιουργήθηκαν ἐκ τοῦ μηδενός, ἐπειδή μέχρι αὐτή τή στιγμή, οὔτε τό ὕδωρ οὔτε ὁ ἀέρας εἶχαν δημιουργηθῆ, ἀλλά καί οὔτε τό πῦρ καί τό φῶς οὔτε τό σκότος εἶχαν σχηματισθῆ. Διότι ὅσα εἶναι μεταγενέστερα τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, εἶναι δημιουργήματα, ὅσα βέβαια εἶναι μεταγενέστερα (τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς), οὔτε βέβαια ἦταν αὐθύπαρκτα (itya) ὅσα βέβαια δέν εἶναι προγενέστερα ἐκείνων.
3. Μετά ἀπ᾽ αὐτό εἶπε ὄχι γιά ὅσα εἶναι ἀπ᾽ τό στερέωμα καί πάνω, ἀλλά γιά ὅσα βρίσκονται στό μεσοδιάστημα μεταξύ στερεώματος καί γῆς.
Γιατί αὐτό ὁ ἴδιος μᾶς τό ἔγραψε χωρίς νά μᾶς γράφη γιά ὅλα. Διότι π.χ. δέν μᾶς ἔγραψε ποιά μέρα δημιουργήθηκαν τά Πνεύματα. Γράφει, λοιπόν, γιά τή γῆ, ὅτι ἦταν toh-u-boh, δηλ. νεκρή καί κενή καί τοῦτο γιά νά δείξη ἐπίσης ὅτι τό ἄψυχο καί τό κενό εἶναι ἀρχαιότερα τῶν ἐπιμέρους φυσικῶν ὄντων. Δέν ἰσχυρίζομαι ὅτι τό ἄψυχο καί κενό εἶναι “κάτι”, ἀλλά γιά νά γνωρίσουμε διαμέσου αὐτοῦ τοῦ “μή εἶναι” ὅτι ἡ γῆ, ἡ ὁποία ὑπῆρχε, ὑπῆρξε μόνη, χωρίς τίποτε ἄλλο.
4. Ἀφοῦ μίλησε γιά τή δημιουργία τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, καί ἔδειξε ὅτι τό ἄψυχο καί κενό, ὅσο μικρός καί νά εἶναι ὁ (μεσολαβών) χρόνος, εἶναι ἀρχαιότερα τῶν φύσεων, οἱ ὁποῖες δημιουργήθηκαν μετά ἀπ᾽ αὐτόν ἐδῶ τό χρόνο, πάλι γράφει γιά τίς ἴδιες φυσικές ὀντότητες, λέγοντας τά ἑξῆς: “Σκότος, λέει, ὑπεράνω τοῦ προσώπου τῆς ἀβύσσου”. Ἡ ἄβυσσος, ὅμως, τῶν ὑδάτων δημιουργήθηκε αὐτή τήν ἴδια ὥρα. Μέ ποιό, ὅμως, τρόπο δημιουργήθηκε κατά τήν ἡμέρα τῆς δημιουργίας της, ἄν κατ᾽ αὐτή τήν ἡμέρα καί κατ᾽ αὐτό τό χρόνο δημιουργήθηκε δέν μᾶς τό γράφει, ὅμως, σ᾽ αὐτό τό ἴδιο μέρος, οὔτε καί πῶς δημιουργήθηκε.
῎Ας δεχθοῦμε, λοιπόν, ὅτι τώρα (ἔγινε) ἡ δημιουργία τῆς ἀβύσσου καθώς μᾶς ἐγράφη, ἐλπίζοντας ὅτι ἀπ᾽ τόν ἴδιο τό Μωϋσῆ θά μάθουμε καί τό πῶς δημιουργήθηκε.
Μερικοί, ὅμως, διαβεβαιώνουν ὅτι τό σκότος, τό ὁποῖο (ἦταν) πάνω ἀπ᾽ τήν ἄβυσσο, ἦταν ἡ σκιά τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτή ἡ διαβεβαίωσι, ὅμως, θά ἦταν ὀρθή, ἄν αὐτό τό στερέωμα εἶχε δημιουργηθῆ (ἤδη) κατά τήν πρώτη ἡμέρα.
῎Αν δέ οἱ ὕψιστοι οὐρανοί ἦταν ὅμοιοι μέ τό στερέωμα, θά ὑπῆρχε πυκνό σκότος μεταξύ οὐρανοῦ καί οὐρανοῦ, διότι τότε δέν εἶχε δημιουργηθῆ καί ἰσχυροποιηθῆ τό φῶς, τό ὁποῖο διά τῶν ἀκτίνων του θά εἶχε διαλύσει τό σκότος ἐκείνου τοῦ τόπου· ἄν, ὅμως, ὁ χῶρος μεταξύ οὐρανοῦ καί οὐρανοῦ εἶναι φωτεινός, ὅπως μαρτυροῦν ὁ ᾽Ιεζεκιήλ, ὁ Παῦλος καί ὁ Στέφανος (᾽Ιεζ 1, 22· Πρξ 9, 3· 22, 6· 7, 55), οἱ οὐρανοί, διαλύοντας τό σκότος διά τοῦ φωτός τους, μέ ποιό, λοιπόν, τρόπο θά διέλυαν τό σκότος ὑπεράνω τῆς ἀβύσσου;
5. Διότι ἐπίσης ἐντός αὐτῶν τῶν ἕξι ἡμερῶν δημιουργήθηκε ὁτιδήποτε δημιουργήθηκε, εἴτε κατεγράφη ἡ δημιουργία του εἴτε ὄχι καί οἱ νεφέλες δημιουργήθηκαν κατ᾽ αὐτή τήν ἴδια πρώτη ἡμέρα, ὅπως καί τό πῦρ δημιουργήθηκε μαζί μέ τό πνεῦμα, (καί) οὔτε μᾶς ἔγραψε γιά τό πῦρ, ὅπως ἔγραψε γιά τό πνεῦμα.
῎Ετσι δημιουργήθηκαν οἱ νεφέλες μαζί μέ τήν ἄβυσσο, ἄν καί δέν ἔγραψε γιά τίς νεφέλες ὅτι αὐτές δημιουργήθηκαν μαζί μέ τήν ἄβυσσο, ὅπως δέν ἔγραψε ὅτι τό πῦρ δημιουργήθηκε μαζί μέ τό πνεῦμα, ὅταν μᾶς ἔγραψε ὅτι δημιουργήθηκε τό πνεῦμα.
Διότι ἔπρεπε νά εἶναι γνωστό, ὅτι ἡ ἀρχή ὁποιουδήποτε πράγματος (ἔγινε) ἐντός ἕξι ἡμερῶν καί ὅτι, ἄν μαζί μέ τήν ἄβυσσο δημιουργήθηκαν οἱ νεφέλες, αὐτές ἀπ᾽ τήν ἴδια ἄβυσσο γεννήθηκαν: διότι καί ὁ ᾽Ηλίας εἶδε τή νεφέλη ν᾽ ἀνυψώνεται (Α´ Βασ 18, 44) ἀπ᾽ τή θάλασσα. Καί πάλι ὁ Σολομών εἶπε: “Διά τῆς σοφίας αὐτοῦ ὅρμησαν οἱ ἄβυσσοι καί οἱ νεφέλες ἀπέσταξαν δρόσο”(Πρμ 3, 20). ῎Οχι, ὅμως, διότι ἦταν τόσο ἀναγκαῖο γιά τόν ἑαυτό τους (quoma) νά δημιουργηθοῦν σ᾽ αὐτό τόν τόπο, ἀλλά ἐπιπλέον, ἐπειδή ἔπρεπε νά γίνη ἡ ὑπηρεσία τῆς πρώτης νύκτας ἀπ᾽ αὐτούς, δημιουργήθηκαν κατά τήν πρώτη νύκτα. Διότι μέ τόν ἴδιο τρόπο πού (ὁ Θεός) ἅπλωσε τίς νεφέλες πάνω ἀπ᾽ ὅλη τήν Αἴγυπτο ἐπί τρεῖς μέρες καί τρεῖς νύκτες (᾽Εξ 10, 22), ἔτσι ἁπλώνονταν οἱ νεφέλες πάνω ἀπ᾽ ὅλη τή δημιουργία κατά τήν πρώτη νύκτα καί μέρα. Διότι, ἄν οἱ νεφέλες εἶχαν διαλυθῆ, δέν θά ἦταν ἀναγκαῖος ὁ φωτισμός κατά τήν πρώτη ἡμέρα, ἐπειδή ἦταν ἀρκετή ἡ λάμψι τῶν ἀνωτέρων οὐρανῶν εἰς διαδοχήν τοῦ φωστῆρος, πού εἶχε δημιουργηθῆ κατά τήν πρώτη ἡμέρα.
6. Ἀφοῦ, ὅμως, συμπληρώθηκε ἡ νύκτα καί ἡ ἡμέρα, δημιουργήθηκε τό στερέωμα κατά τή δεύτερη ἑσπέρα καί ἡ σκιά του ὑπηρέτησε ἔκτοτε καί ἐφεξῆς τίς ἀκόλουθες νύκτες.
Κατά τόβράδυ, λοιπόν, τῆς πρώτηςνυκτόςδημιουργήθηκαν οἱ οὐρανοί καί ἡ γῆ καί, ταυτόχρονα μέ τή δημιουργηθεῖσα ἄβυσσο, ἔγιναν ἐκεῖνες οἱ νεφέλες, μέ τήν κάλυψι ἀπ᾽ τίς ὁποῖες γεννήθηκε ἡ μή ἀληθινή νύκτα. ᾽Αφοῦ, ὅμως, (οἱ νεφέλες) ὑπηρέτησαν ρίχνοντας τή σκιά τους ἐπί δώδεκα ὧρες, ἔγινε ἀπό κάτω τους φῶς, τό ὁποῖο φυγάδευσε καθόλη τή νύκτα τή σκιά τους, ἡ ὁποία ἐξαπλωνόταν πάνω ἀπ᾽ τό ὕδωρ.
7. Ἀφοῦ εἶπε γιά τό σκότος ὅτι ἦταν ἁπλωμένο πάνω ἀπ᾽ τήν ἄβυσσο, πάλι εἶπε: “Πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ὑπεράνω τῆς ἐπιφανείας τῶν ὑδάτων”. ῎Αν καί μερικοί, ἐξαιτίας τοῦ ὅτι τό ὀνόμασε Πνεῦμα Θεοῦ καί ἐξαιτίας τοῦ ὅτι εἶπε ὅτι αὐτό “ἐπεφέρετο” διαβεβαιώνουν ὅτι αὐτό εἶναι τό ῞Αγιο Πνεῦμα καί τό θεωροῦν, βάσει τοῦ ἐδῶ γραμμένου, μέτοχο τῆς (δημιουργικῆς) ἐνεργείας, ὅμως, μέ βάσι μή πιθανές (ἑρμηνεῖες) δέν (νομιμοποιοῦνται) νά διαβεβαιώνουν οἱ πιστοί συγγένεια αὐτοῦ (τοῦ πνεύματος) μέ τό Θεό, (οἱ πιστοί) οἱ ὁποῖοι (μόνο) μέ βάσι στέρεους περί αὐτοῦ (τοῦ Πνεύματος) λόγους (δικαιοῦνται νά) κηρύσσουν ὅτι αὐτό (τό πνεῦμα) (εἶναι) ἐκείνης (τῆς θεϊκῆς) φύσεως, δηλ. (μόνο) μέ βάσι τέτοιου εἴδους λόγους (ὅπως αὐτοί πού ὑπάρχουν στή Γένεσι) δέν μποροῦν (οἱ πιστοί) νά διαβεβαιώνουν γιά τό πνεῦμα (αὐτό), ὅτι εἶναι ὁ δημιουργός. Διότι λέχθηκε: “Τό κακό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἔπληττε τόν Σαούλ”(Α´ Σαμ 16, 14)· καί αὐτό πού λέχθηκε “᾽Επεφέρετο...”, τί, λοιπόν, δημιουργήθηκε ἀπ᾽ τά ὕδατα, κατά τήν πρώτη ἡμέρα, κατά τήν ὁποία (τό Πνεῦμα) “ἐπεφέρετο ἐπί τῶν ὑδάτων”; ᾽Εάν, ὅμως, κατά τήν ἡμέρα, κατά τήν ὁποία γράφθηκε ὅτι ἐκεῖνο “ἐπεφέρετο ἐπί τῶν ὑδάτων”, δέν ἔγινε τίποτε ἐκ τῶν ὑδάτων, κατά δέ τήν πέμπτη ἡμέρα, κατά τήν ὁποία γέννησαν τά ὕδατα ἑρπετά καί πτητά δέν γράφθηκε ὅτι τό Πνεῦμα “ἐπηνέχθη ἐπί τῶν ὑδάτων”, ποιός, λοιπόν, μπορεῖ νά πῆ ὅτι ὑπῆρξε μέτοχος (δημιουργικῆς) ἐνεργείας ἐκεῖνο, γιά τό ὁποῖο, ἄν καί λέει ἡ Γραφή ὅτι “ἐπεφέρετο”, ἐξίσου ὅμως, δέν εἶπε (ἡ Γραφή), ὅτι, κατά τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία “ἐπεφέρετο”, ἔγινε κάτι ἐκ τῶν ὑδάτων;
῞Οπως, ὅμως, μέ τήν ἴδια τήν ὑπηρεσία τῶν νεφελῶν, δηλ. ἀπ᾽ τή σκιά τῆς πρώτης νυκτός, μᾶς γίνεται μνεία γιά τή δημιουργία τῶν νεφελῶν, κατά τήν πρώτη ἡμέρα, ἔτσι καί μέ τήν ὑπηρεσία τοῦ Πνεύματος, δηλ. τῆς πνοῆς Του, θέλησε (ὁ Μωϋσῆς) νά μᾶς πληροφορήση γιά τή δημιουργία αὐτοῦ (τοῦ Πνεύματος).
Διότι, ὅπως οἱ νεφέλες δέν εἶναι χωρίς σκιά, (ἔτσι) καί ὁ ἄνεμος δέν εἶναι (= ὑφίσταται) χωρίς φύσημα. Μέ τήν ὑπηρεσία, λοιπόν, αὐτῶν μᾶς ἀναφέρονται ὅσα δέν μποροῦν νά μᾶς ἀναφερθοῦν, παρά μόνο μ᾽ αὐτό τόν τρόπο.
Τό ἴδιο, λοιπόν, τό Πνεῦμα ἔπνεε, διότι τό ἴδιο γι᾽ αὐτό τόν σκοπό δημιουργήθηκε. Μετά δέ ἀπ᾽ αὐτό ἔπνευσε καί διά τῆς ὑπηρεσίας του ἔδειξε ὅτι δημιουργήθκε τήν πρώτη νύκτα, καί πάλι ἔπαυσε κατά τήν ἴδια τήν πρώτη ἡμέρα, ἔτσι ἀναχώρησαν οἱ νεφέλες καί διαλύθηκαν κατά τήν ἴδια τήν πρώτη ἡμέρα.
8. Ἀφοῦ μίλησε ὁ Μωϋσῆς σχετικά μέ τόν οὐρανό καί τή γῆ καί τό σκότος καί τήν ἄβυσσο καί τό πνεῦμα, τά ὁποῖα ἔγιναν στήν ἀρχή τῆς πρώτης νυκτός, ἀμέσως ἐκ δευτέρου κάνει λόγο γιά τήν δημιουργηθεῖσα σεληνιακή πρωΐα τῆς πρώτης ἡμέρας. ᾽Αφοῦ, λοιπόν, ἔληξαν οἱ δώδεκα νυκτερινές ὧρες, δημιουργήθηκε τό φῶς μεταξύ τῶν νεφελῶν, καί τοῦ ὕδατος, καί τό φῶς ἔδιωξε τή σκιά τῶν νεφελῶν, οἱ ὁποῖες ἐπέρριπταν σκιά καί σκοτάδι ὑπεράνω τοῦ ὕδατος. Διότι ὁ Νισάν εἶναι ὁ πρῶτος μήνας, τοῦ ὁποίου ὁ ἀριθμός τῶν ὡρῶν,  εἶναι ἴσος τήν ἡμέρα καί τή νύκτα. ῞Ομως, τό φῶς ἐξακολούθησε (νά ὑφίσταται) καί κατά τό διάστημα τῶν δώδεκα ὧρων γιά νά περιπτυχθῆ ἀκόμη ἡ ἡμέρα τήν ἀκεραία ἡμέρα, ὅπως καί τό σκότος περιεβλήθη τό μέτρο καί τό διάστημα τοῦ δικοῦ του χρόνου. Ἑπομένως ἄν καί δημιουργήθηκαν ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ καί τό φῶς καί οἱ νεφέλες, ὅμως, τά διαστήματα τοῦ πρώτου ἡμερονυκτίου —τό ἡμερήσιο καί τό νυκτερινό— συμπληρώθηκαν σέ δώδεκα ὧρες τό καθένα χωριστά.
Τό φῶς, λοιπόν, σάν φωτεινός ἀτμός ἦταν πάνω στήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς· καί ἀντίστροφα, ἄν ἦταν σάν τήν αὐγή, ἤ σάν τή στήλη, πού φώτιζε τό λαό μέσα στήν ἔρημο (᾽Εξ 13, 21), δέν μποροῦσε βέβαια νά ἐκβάλη τό σκότος, πού ἐπεσκότιζε τό πρόσωπο τοῦ σύμπαντος· ἀλλ᾽ ἐάν τό φῶς εἶχε διαχυθῆ σέ ὁλόκληρο τό Σύμπαν δι᾽ αὐτῶν τῶν ἴδιων του ἀκτίνων (quome) ἤ διά κεραυνοῦ του αὐτό τό φῶς ἦταν βέβαια πλανώμενο καί ὅπου ἦταν διακεχυμένο δέν ἦταν σταθερό καί στερούμενο κινήσεως, διέλυε τά σκοτάδια μέσα στό Σύμπαν. Διότι κατά τό χρόνο τῆς ὑποχωρήσεώς του καί τῆς ἐπανόδου του ἐκινεῖτο, γιά νά δώση μέ τήν ὑποχώρησί του δύναμι στή νύκτα καί γιά νά δώση τέλος στήν δύναμί της μέ τήν ἐπιστροφή. Κατόπιν, ὅμως, {τό φῶς} διά τῆς ἀστραπῆς του προσέφερε ὑπηρεσία ἐπί τρεῖς ἡμέρες, γιά νά μήν ἐπιστρέψη αὐτή ὡς μηδέν στό μηδέν, ἦταν περιττό νά δώση, ὁ Θεός μαρτυρία περί ἐκείνου, ὅτι δηλ. “ἰδού λίαν καλά”· διότι εἶπε ἐπιπλέον γιά τά ἔργα τά προγενέστερα τοῦ φωτός, γιά τά ὁποῖα δέν εἶχε πεῖ πρίν ὅτι εἶναι λίαν καλά. ᾽Αλλά, ἄν καί δέν εἶχε πῆ ἀπαρχῆς, ἐφόσον αὐτά μόνο εἶχαν δημιουργηθῆ ἀπ᾽ τό μηδέν, ἐξίσου εἶπε γιά ἐκεῖνα, ἀφοῦἀπ᾽ αὐτάἔγιναν ὅλα.
Διότι, μαζί μέ ὅλα ὅσα δημιουργήθηκαν σέ ἕξι ἡμέρες, ὁτιδήποτε ἔγινε, τό συμπεριέλαβε σ᾽ ἐκεῖνο πού εἶπε τήν ἕκτη ἡμέρα: “Εἶδε ὁ Θεός ὅ,τι εἶχε δημιουργήσει καί ὅλα ἦταν καλά λίαν”(Γεν 1, 31). ᾽Επειδή, λοιπόν, τό νεαρό φῶς δημιουργήθηκε καλό, διευθέτησε {ὁ Θεός} διά τῆς λάμψεως τοῦ φωτός τρεῖς ἡμέρες· καί πάλι διευθέτησε, ὅπως λέγεται, κατά τήν τρίτη ἡμέρα, τή σύλληψι καί τόν τοκετό ὅλων ὅσα ἔκανε νά παράγουν στή γῆ. Κι ἔγινε ὁ ἥλιος στό στερέωμα, γιά νά ὡριμάση ὅ,τι εἶχε παραχθῆ διά τοῦ νεαροῦ φωτός. Λέγεται ἐπίσης ὅτι ἀπ᾽ αὐτό τό ἴδιο διάχυτο φῶς κι ἐπίσης ἀπ᾽ τό πῦρ, πού δημιουργήθηκαν τήν πρώτη ἡμέρα, ἀποτελέσθηκε ὁ ἥλιος, ὁ δημιουργηθείς στό στερέωμα. Λέγεται ὅτι καί ἡ σελήνη καί οἱ ἀστέρες δημιουργήθηκαν ἀπ᾽ τό ἴδιο νεαρό φῶς.
῞Οπως δέ ὁ ἥλιος, πού προΐσταται τῆς ἡμέρας, ἐκτός ἀπ᾽ τό ὅτι φωτίζει τή γῆ καί προκαλεῖ ὡρίμανσι τῶν καρπῶν τῆς γῆς, ἔτσι ἐπίσης καί ἡ σελήνη πού ἄρχει τῆς ἡμέρας, ἀφοῦ γλυκαίνει τή δύναμι τῆς νυκτός μέ τό φωτισμό της —λέγεται ἐπιπλέον— συντελεῖ στήν ὡρίμανσι, κατά τήν πρώτη της φύσι, τῶν φρούτων καί τῶν καρπῶν: Διότι ὁ ᾽Ιακώβ ἀνέφερε στά λόγια εὐλογίας του: “Περί τοῦ καρποῦ, τόν ὁποῖο ἡ σελήνη κάνει νά ὡριμάση”(Δευ 33, 14). Ἐκτός, ὅμως, τῶν ἄλλων (αἰτιῶν) ἐξαιτίας τῶν ὁποίων δημιουργήθηκε τό φῶς, λέγεται ὅτι τό φῶς δημιουργήθηκε τήν πρώτη ἡμέρα χάρι τῶν σπερμάτων. ᾽Αφοῦ δέ ἡ γῆ δι᾽ αὐτοῦ τά παρήγαγε ὅλα μέσα σέ τρεῖς ἡμέρες, μετά ἀπ᾽ αὐτά, δημιουργήθηκε ἡ ἴδια (ἡ σελήνη), καί κατά τήν τέταρτη μέρα τό φῶς σύμφωνα μέ τό δικό του σχῆμα: μέ σκοπό νά γίνη μέ τή σελήνη, ὅπως (προηγουμένως) μέ τό φῶς, ἡ ἀρχή ὅλων τῶν φρούτων, καί πάλι (μέ σκοπό) νά συντελεσθῆ μέ τόν ἥλιο ἡ ὡρίμανσι ὅλων τῶν καρπῶν.

Το έργο θα δημοσιευθεί εξ ολοκλήρου στην ιστοσελίδα
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική, περιληπτική, κατά παράφραση ή διασκευή απόδοση του κειμένου για εμπορικούς ή κερδοσκοπικούς λόγους. Τα δικαιώματα αυτά ανήκουν εξ ολοκλήρου στον συγγραφέα κ.Χρίστο Βασιλειάδη.

 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com
30   ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2011 


Read more:http://www.egolpion.net/efraim_genesis_b.el.aspx#ixzz2kmUGvUwY

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου