Ιερομόναχος Παύλος Αγιοπαυλίτης (1939 - 20 Ιουνίου 1995)

Ο κατά κόσμον Κωνσταντίνος Ηλία Καρασάββας γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αίγυπτου το 1939. Σπούδασε στην Ανώτερα Σχολή Ηλεκτρολογίας και Μηχανολογίας του Πανεπιστημίου Ρώμης της Ιταλίας. 

Προσήλθε στην ιερά μονή Αγίου Παύλου το 1963. Εκάρη μοναχός το 1964. Τη μονή της μετάνοιάς του αγάπησε ένθερμα και διακόνησε άοκνα, ταπεινά και αθόρυβα. Τον γνωρίσαμε και ωφεληθήκαμε από τη μετριοφρο­σύνη του και την καταδεκτικότητά του.

Χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος το 1965.

Γράφαμε τότε: «Υπήρξε προϊστάμενος της μονής, τακτικός εφημέριος, αγαπητός αδελφός, κατηρτισμένος ιερομόναχος και πιστός στο ορθόδοξο φρόνημα και το αγιορείτικο ήθος. 

Η ξαφνική εκδημία του λύπησε τους πολλούς που τον εκτιμούσαν και τον αγαπούσαν για την αρετή του».

Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 20.6.1995. Στη νεκρολογία του ο σεβαστός ηγούμενος Παρθένιος, μεταξύ άλλων ανέφερε: 

«Παρέδωκεν εαυτόν εις την ολοπρόθυμον διακονίαν, Θεού τε και ανθρώπων, υπηρετήσας το άγιον θυσιαστήριον επί τριάκοντα συναπτά έτη. 

Είναι βεβαίως γνωστή εις όλους η επί καθημερινής βάσεως ζέσις του προς τέλεσιν της θείας Λειτουργίας, εις την οποίαν “προσεκόμιζεν”, πάντοτε δαψιλώς, υπέρ πάσης ψυχής θλιβομένης τε και καταπονούμενης, ως φιλεύσπλαχνος. 

Πάντοτε πράος, πάντοτε ατάραχος, ηξιώθη να διακονήση την Εκκλησίαν του Θεού, και εκ του υπουργήματος του Εξομολόγου-Πνευματικού πατρός, αναπαύσας πολλούς πιστούς εν τω επιτραχηλίω αυτού, και εκ της διοικητικής θέσεως του Προϊσταμένου και του Επιτρόπου εν τη Ιερά Μονή ταύτη. 

Ούτω ειρηνικώς μετέβη προς Κύριον, μόλις τον εκάλεσεν. Και αν βεβαίως ανθρωπίνως λυπούμεθα νυν, διά την στέρησιν και τον χωρισμόν του αδελφού ήμών, έχομεν όμως χρηστάς ελπίδας, προς τον Πανάγαθον Θεόν ημών, προς την Κυρίαν ήμών Θεοτόκον, προς τους Αγίους Αγιορείτας Πατέρας, ότι η μακαρία αυτού ψυχή μετέβη εν χώρα ζώντων».

Σε επιστολή του, το 1990, προς ένα φιλομόναχο νέο, έγραφε, μεταξύ άλλων: 

«Μεγάλη ψυχική ωφέλεια θα έχετε αν λέτε καθημερινά τους Χαιρετισμούς. ‘Ομοίως και η ανάγνωση του Θεοτοκαρίου είναι καλή συνήθεια, την οποία η Παναγία μας αμείβει με την προστασία της σε δύσκολες στιγμές. 

Επίσης και η αδιάλειπτη προσευχή του Κυρίου και η μελέτη πνευματικών πατερικών βιβλίων μεγάλη βοήθεια παρέχει στην ψυχή. 

Χρειάζεται όμως βία, γιατί ο εχθρός μας διάβολος μας απασχολεί με πάρεργα και κάνει το παν για να μας εμποδίση από το κυρίως έργο της ψυχής, που είναι η ευχή και μελέτη του νόμου του Θεού, απαραίτητη για τη σωτηρία μας, που είναι και ο προορισμός του ανθρώπου στη γη… 

Τελικά η ταπείνωση και επιμονή θα νικήσει, θα κάμψει την ευσπλαχνία του Κυρίου και η εξομολόγηση σε καλό πνευματικό καταισχύνει τον εχθρό μας και ταπεινώνει τον εγωισμό. 

Εύχομαι καλή επιτυχία. Τα ονόματά σας έγραψα στο δίπτυχό μου και ευχαρίστως τα μνημονεύω».

Πηγές-Βιβλιογραφία:
Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Άγιου Παύλου. Μωυσέως Αγιορείτου μοναχού, Ανεπαύθησαν εν Κυρίω οι Αγιορείτες, Πρωτάτον 54/1995, σσ. 546-547. Παρθενίου Αγιοπαυλίτου αρχιμ., Ιερομόναχος Παύλος Αγιοπαυλίτης, Πρωτάτον 56/1995, σσ. 601-602. Παύλου Αγιοπαυλίτου ιερομ., Επιστολή περί πνευματικής ζωής, Πρωτάτον 56/1995, σσ. 603-604.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β’ – 1956-1983, σελ. 1394-1397, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

http://www.pemptousia.gr

Πηγή:http://athgerontes.blogspot.com/

«Πᾶνος» 

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Πᾶνος στὶς 11:00 μ.μ.

Δε σου φτάνω μόνο εγώ;...

Όταν ένα παιδί του Θεού που είναι βαθιά πληγωμένο από την αμαρτία, ακούσει επιτέλους το κάλεσμα του Κυρίου του και έρχεται πλήρως μετανοημένο στην αγκαλιά Του, απολαμβάνει στην αρχή πλούσια τη Χάρη Του γιατί η αμαρτία έχει πολυκαιρίσει μέσα του και θα έχει να τραβήξει πολύ κουπί! 

Ένα τέτοιο παιδί του Χριστού ήμουν κι εγώ… όμως καθώς ήμουν στην αγκαλιά Του αισθανόμουν πως από τα τόσα πολλά πάθη μου, ένα ήταν ιδιαίτερα δυσώδες και ενοχλούσε πολύ τον Κύριο! Κάτι που έμοιαζε με την υπερηφάνεια αλλά δεν ήταν! 

Προσευχόμουν πολλές μέρες να μου πει ο Κύριος ποιο ήταν αυτό το πάθος μου, ώσπου μια μέρα στην εξομολόγηση με προέτρεψε ο πνευματικός μου να διαβάσω την ‘Κλίμακα’ του Ιωάννη.

 

Εκείνη την περίοδο, επειδή ήμουν φύλακας βραδινός, είχα πολύ χρόνο να διαβάζω… ένα βράδυ ξεκίνησα να διαβάζω και την ‘Κλίμακα’. Κάθε κεφάλαιο του ήταν μια γροθιά στον εγωισμό μου και στην ιδέα που είχα μέχρι τότε ότι όλα μέσα μου πάνε καλά! 

Πολλές φορές σκέφτηκα να σταματήσω το διάβασμα αποκαρδιωμένος! Τελειώνω το 20ο κεφάλαιο και βγαίνω έξω από το φυλάκιο να κάνω διάλειμμα. 

Τρεις η ώρα, απόλυτη ησυχία… πάω σε μια γωνία κρυφά από τους συναδέλφους μου και μου έρχεται στην καρδιά μια ολόθερμη προσευχή με δάκρυα… ώσπου κάποια στιγμή σκέφτομαι: ‘ αχ πόσο περήφανος θα ήταν τώρα ο πνευματικός μου αν με έβλεπε!’ 

Αμέσως, πάγωσα μέσα μου και τρόμαξα και χωρίς να ακούσω τη φωνή Του, με κάποιο τρόπο όμως ο λόγος Του εισήλθε σε όλη μου την ύπαρξη: ‘ δε σου φτάνω μόνο Εγώ;’ 

Πήγα πάλι μέσα στο φυλάκιο μου μαζεμένος και προβληματισμένος, όπως το παιδάκι που το μαλώνει ο δάσκαλος του. Αφού ζήτησα πολλές φορές συγνώμη από το Χριστό, πήρα τη δύναμη να συνεχίσω τη μελέτη μου. 

Κεφάλαιο 21ο: Κενοδοξία’! Όταν το διάβασα, τα κατάλαβα όλα! 

Αυτό ήταν το πάθος μου το κυρίαρχο που κατηύθυνε όλα τα άλλα, αυτό δεν ήθελε ο Κύριος μου! Πολλά χρόνια από τότε, δεν έχω ξεχάσει φυσικά αυτή τη νύχτα! Όταν κατάλαβα πόσο πονηρό και δυσκολοκατάβλητο πάθος είναι, είπα μέσα μου: ‘ αποκλείεται να τα καταφέρω!’ 

Και φώναξα: ‘ Κύριε, σώσε με, κάνε ό τι χρειάζεται να κάνεις για να σωθώ από αυτό που με χωρίζει από την Αγάπη Σου!’ Είναι ένα πάθος που το έχουμε όλοι μας! 

Το πάθος που αχρηστεύει τους κόπους των εναρέτων, η τρύπα που αδειάζει το σακί με το χρυσάφι τους, που είναι ο ξαφνικός θάνατος αυτών που έχουν πεποίθηση στον εαυτό τους, ότι έχουν τον παράδεισο στο τσεπάκι τους. 

Αυτό το πάθος που μας κάνει να νομίζουμε ότι όπως οι άνθρωποι τόσο καιρό, όπως οι δαίμονες και ο εαυτός μας μας επαινούσαν κι εμείς φουσκώναμε και κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, έτσι και ο Κύριος την ώρα της Κρίσεως θα μας επαινέσει ενώπιον της Μητέρας Του, των Αγγέλων και των Αγίων! 

Αν όμως δεν το έχουμε ψάξει εδώ, αν δεν το έχουμε βδελυχθεί, θα μας καταστήσει αγνώριστους ενώπιον του Κυρίου και αφώνους την ώρα που θα μας ρωτήσει ο Χριστός μας: ‘ όλα αυτά που έκανες εις όνομα ποιου τα έκανες; για τη δόξα τη δική Μου ή τη δική σου; Προτίμησες τη δόξα των ανθρώπων από τη δόξα του Θεού; 

’ Ο Κύριος εργάζεται μέσα μου και με έχει τοποθετήσει κοντά σε ανθρώπους που συνειδητά ή ασυνείδητα με βοηθάνε στην κατανίκηση αυτού του πάθους και στον επώδυνο αγώνα εναντίον του [ γιατί έχει γίνει ένα με τη σάρκα της ψυχής μου]. 

Ποτέ δε θα πω ότι ξεμπέρδεψα από αυτή τη νόσο που προκαλεί πνευματικό θάνατο, που είναι η μητέρα της υπερηφάνειας, της κατακρίσεως, της υποκρισίας, της ανυπακοής, της επιδειξιομανίας, της συκοφαντίας, του σαρκασμού και τόσων άλλων παθών! 

Θερμά παρακαλώ το Χριστό μας για τους αδελφούς μου και για μένα να αναρωτιόμαστε σε κάθε περίσταση : ‘Δεν μας φτάνει μόνο Αυτός;’

Πηγή:http://www.sostis.gr/

«Πᾶνος» 

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Πᾶνος στὶς 11:00 π.μ.

Πνευματικός διάλογος με τον Γέροντα Μιχαήλ τον Ερημίτη των Καρουλίων στο Άγιο Όρος

Ο π. Μιχαήλ, ο Ζηλωτής μοναχός που ζει σε μια ερημιά ανάμεσα στα Κατουνάκια και τα Καρούλια, είναι ένας άνθρωπος εκπληκτικά ανόμοιος με τους άλλους τους καλογήρους.

Όχι τόσο επειδή τούτος εδώ ό καλόγερος με την καθαρότητα της καρδιάς, την απλότητα και την αγαθότητα που τον διακρίνουν κατορθώνει να συγκινήσει κάθε διαβάτη που θα ζητούσε να ξαποστάσει για λίγο στο φτωχικό του καλύβι, όσο γιατί ο π. Μιχαήλ, αν και Ζηλωτής και πραγματικός ασκητής, ωστόσο στα μεγάλα προβλήματα της ζωής δείχνει να έχει προσβάσεις καθόλου ευκαταφρόνητες.

Ερώτηση: Ποιο είναι, γέροντα, το όνομά σας;

Απάντηση: Πάτερ Μιχαήλ, αμαρτωλός, ελεεινός, ταλαίπωρος κι ακατάστατος.

Ερώτηση: Πόσα χρόνια έχεις εδώ; 

Απάντηση: Δεν έχει σημασία αγαπητέ μου. Σημασία έχει το να ‘χει κανείς αυτό που πρέπει, δηλαδή το αντίκρισμα. Να εκτελεί με συνέπεια τα καθήκοντα του.

Ερώτηση: Και ποια είναι αυτά; 

Απάντηση: Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, όπως λέει και το βιβλίο. Ποιος τηρεί αυτά με συνέπεια;

Ερώτηση: Δεν τα τηρείτε; Ας τα πάρουμε ένα, ένα. Νηστεία, έχετε. Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή δεν τρώτε… 

Απάντηση: Ποιος στο ‘πε; Κι αν τρώω Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο το διπλό, τότε που είναι ή νηστεία της Τετάρτης; Ένα πορτοκάλι ισοδυναμεί μ’ ένα αυγό. Τι να το κάνω αν δεν τρώω αυγό και τρώω δυο πορτοκάλια; Άλλα ας μη ξεχνάμε, νηστεία δεν είναι μόνο ή αποχή απ’ τα φαγητά. Νηστεία σημαίνει κυρίως νέκρωση των παθών. Ακινητοποίηση των αισθήσεων κι όχι αποχή από το κρέας, το τυρί και το γάλα.

Ερώτηση: Είστε μόνος εδώ ή μένει μαζί σας και άλλος; 

Απάντηση: Μόνος. Ολομόναχος. Βέβαια, εννοείται, είμαι συντροφιά με το Θεό. Μόνος του δεν μπορεί να ζήσει κανείς. Χωρίς το Θεό ή ζωή γίνεται κόλαση.

Ερώτηση: Και με τι συντηρείστε; 

Απάντηση: Έχω εργόχειρο. Φτιάχνω μικρά πρεσαριστά σταυρουδάκια. Έχω πρέσα.

Ερώτηση: Βγαίνει μ’ αυτό τον τρόπο το μεροκάματο; Απάντηση: Όχι απλώς βγαίνει, αλλά και περισσεύει. Μακάρι να ‘ταν κι άλλος να φάει. Τα υλικά, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν. Εκείνο που λείπει είναι ή αρετή. Δεν λέω λόγια και υπερβολές, αλλά την αλήθεια.

Ερώτηση: Όμως μέσα στον κόσμο υπερπλεονάζει ή αμαρτία. Το ξέρετε; 

Απάντηση: Γιατί, στο Άγιο Όρος μήπως δε συμβαίνει το ίδιο; Αν, όπως λέτε στον κόσμο υπερπλεονάζει η αμαρτία, τότε υπερπλεονάζει κι ή χάρη. Ξέρετε μήπως να μου πείτε κι εμένα έστω ένα χώρο που να υπερπλεονάζει ή αρετή; Πέστε μου για να σας πω μπράβο.

Ερώτηση: Υπάρχουν εδώ στο Όρος άνθρωποι που διαθέτουν αρετή; 

Απάντηση: Όλοι είναι καλοί και άγιοι. Εγώ είμαι ο τελευταίος καλόγερος. Δέστε τους μοναχούς που ζουν στην πρώτη γραμμή του πυρός, μέσα στα μοναστήρια, που είναι αναγκασμένοι να κάνουν υπακοή. Είναι μικρό πράγμα αυτό; Όποιος έχει υπακοή έχει αγάπη, ταπείνωση, υπομονή.

Ερώτηση: Κι εμείς οι λαϊκοί; Που θα πρέπει να κάνουμε υπακοή;

Απάντηση: Στην οικογένεια σας, Στη γυναίκα και τα παιδιά σας. Ό άντρας λ.χ. μέσα στην οικογένεια θα πρέπει κι αυτός να κάνει υπακοή στη γυναίκα και τα παιδιά του. Ό έγγαμος δε θα πρέπει ποτέ να επιβάλει μέσα στην οικογένεια του τη γνώμη του βάναυσα και σκληρά, αλλά να υποτάσσεται κι αυτός στο όνομα της αγάπης. Ή υπακοή δεν είναι μόνο υποχρέωση των καλογήρων, αλλά κάθε χριστιανού. Σκεφθείτε έναν πνευματικό, έναν εξομολόγο που θέλει πάντα να επιβάλει στον εξομολογούμενο τη γνώμη του εν ονόματι, δήθεν, της αρετής. Τι λέτε, είναι αυτός σωστός πνευματικός; Νομίζω πώς και ό εξομολόγος έχει το ίδιο καθήκον, να κάνει υπακοή στα πνευματικά του παιδιά μόνο και μόνο από ενδιαφέρον για διατήρηση της ενότητας μέσα Στην Εκκλησία κι από επιθυμία ό άνθρωπος να δέχεται ελεύθερα κι όχι καταπιεστικά τις εντολές του Θεού.

Ερώτηση: Δηλαδή και εμείς οι λαϊκοί που δεν είμαστε καλόγεροι μπορεί να σωθούμε; 

Απάντηση: Μα Τι λέτε; Οι κοσμικοί δε βρίσκονται σε κατώτερη μοίρα από τους μοναχούς και νομίζω είναι αμαρτία μεγάλη να κάνει κανείς διαχωρισμούς μέσα στην Εκκλησία και να κάθεται να ασχολείται με παιδαριώδη ζητήματα, όπως λ.χ. ποιος δρόμος είναι καλύτερος. Ό μοναχικός ή ό δρόμος των κοσμικών; Ξέρετε, όλοι οι δρόμοι και οι λεωφόροι και τα μονοπάτια και τα καντούνια εξυπηρετούν το ίδιο ζωτικές ανάγκες μέσα στη ζωή. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Θεό. Όποιον καλέσει ό Θεός να γίνει καλόγερος βεβαίως θα γίνει. Αλίμονο όμως αν όλος ό κόσμος εγκαταλείψει τις πόλεις και τα χωριά του για να πάει στο μοναστήρι. Τότε θα έλθει μια μέρα που θα εκλείψει από τη γη και το γένος των μοναχών.

Ερώτηση: Το μετάνιωσες που ήλθες εδώ; 

Απάντηση: Για όνομα του Θεού. Κάθε άλλο. Μη γένοιτο. Μη γένοιτο. Άλλωστε, μήπως το καταλάβαμε πώς ήλθαμε εδώ και μήπως καθόμαστε μόνοι μας;

Ερώτηση: Αλλά με ποιόν; 

Απάντηση: Με το Θεό. Μόνος του εδώ δεν θα μπορούσε κανείς να μείνει ούτε στιγμή.

Ερώτηση: Τον έχεις δει ποτέ το Θεό; 

Απάντηση: Τι να σας πω τώρα. Αυτή η ερώτηση, συγγνώμη, αλλά είναι λίγο…

Ερώτηση: Βλακεία; Πες το. 

Απάντηση: Όχι βλακεία, αλλά μοιάζει μ’ εκείνο του Θωμά που είπε ότι αν δεν δω με τα μάτια μου δεν πρόκειται να πιστέψω.

Ερώτηση: Ξέρετε όμως, Εγώ είμαι ολιγόπιστος. Απάντηση: Εγώ είμαι χειρότερος.

Ερώτηση: Έχεις δει κάποιο θαύμα; 

Απάντηση: Θαύματα κάθε μέρα βλέπουμε. Όμως ξέρεις, ο κακός ο άνθρωπος και χίλια θαύματα να δει δεν πιστεύει. Ακόμα και νεκρός να αναστηθεί, πάλι δε θα το πιστέψει.

Ερώτηση: Ποιο συγκεκριμένο θαύμα έχεις δει; Απάντηση: Υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα απ’ αυτό εδώ; Εγώ ο ταπεινός κι ελεεινός να ζω μονάχος εδώ στην έρημο… Κάνε μου τη χάρη. Θέλω να το συλλάβεις. Υπάρχει απ’ αυτό μεγαλύτερο θαύμα; Εγώ πιστεύω πώς οπωσδήποτε αυτό είναι θαύμα. Ή δέστε κάτι ακόμα. Το ότι τόσα νέα παιδιά σήμερα ξεκινούν και από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, απ’ όλη την οικουμένη, άλλος απ’ την Αμερική, άλλος απ’ την Ασία, άλλος απ’ την Ευρώπη και σήμερα βρίσκονται εδώ στο Άγιο Όρος, αυτό δεν είναι θαύμα;

Ερώτηση: Τώρα έχουν έλθει στο Άγιο Όρος και πολλοί μορφωμένοι. Αυτό δεν είναι σημαντικό; 

Απάντηση: Τι να τα κάνεις τα γράμματα; Καλά είναι, όμως αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου. Άμα δε έχεις μέσα σου το Θεό, δεν αξίζουν τα γράμματα.

Ερώτηση: Τελευταία δημοσιεύονται στον Τύπο μερικές πληροφορίες από τα σκάνδαλα κληρικών. Τι εντύπωση σας κάνει αυτό; 

Απάντηση: Ό καθένας μας είναι πολύ εύκολο να πέσει και να κατρακυλήσει. Ό κίνδυνος αυτός εκδηλώνεται για τον άνθρωπο και στα βαθιά γηρατειά. Μόνο ή πλάκα του τάφου θα τον απομακρύνει. όμως είναι αστείο να λέμε πώς σήμερα το μεγαλύτερο σκάνδαλο μέσα στην Εκκλησία είναι οι ανθρώπινες πτώσεις. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο δεν είναι αυτό αλλά ή σιωπή της Εκκλησίας μπροστά στα προβλήματα των καιρών. Ή Εκκλησία, ενώ κατέχει την Αλήθεια, την κρατάει κρυμμένη και δεν την φέρνει στο φως. Ή Ένοχη σιωπή της Εκκλησίας είναι σήμερα το μεγαλύτερο σκάνδαλο .

Από το βιβλίο «Άθως. Όρος από Πολιτεία Ανθρώπινη» του Τάσου Μιχαλά (1981)

Πηγή:https://www.vimaorthodoxias.gr/

«Πᾶνος»  

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Πᾶνος στὶς 8:00 μ.μ.

Να υπομείνουμε το μαρτύριό μας για την αγάπη του Χριστού - π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Την εποχή των μαρτύρων ο Θεός έτσι τα οικονόμησε, ώστε να υπάρχουν οι διωγμοί, και υπομένοντας τα μαρτύρια και καλλιεργώντας μέσα τους τη διάθεση αυτή να μαρτυρήσουν, υποχωρούσαν όλα αυτά τα στοιχειά για τα οποία λέμε, και που ήταν μέσα τους. 

Σ’ άλλη εποχή αλλιώς τα οικονόμησε ο Θεός. Και στη δική μας εποχή τα οικονομεί έτσι όπως τα οικονόμησε ο Θεός.

Ας πούμε λοιπόν έτσι πολύ συγκεκριμένα: μπορεί να έχεις μέσα σου ή μάλλον μπορεί το γονίδιό σου να έχει τέτοια στοιχεία μέσα του που να σε κάνουν να έχεις τάση να θυμώνεις ή να σε κάνουν να έχεις τάση επιθετικότητος, τάση να θέλεις να υπερηφανευθείς και ό,τι άλλο. 

Εσύ όμως απλά, ταπεινά, στέκεσαι ενώπιον του Θεού και λες: «Ό,τι και να συμβαίνει, ο Θεός το ξέρει. Ό,τι και να συμβαίνει είναι μέσα στην όλη δημιουργία του Θεού. Ο Θεός όλα τα ελέγχει. Με ξέρει ο Θεός και ως σύνολο, με ξέρει και με την κάθε λεπτομέρεια που εγώ δεν γνωρίζω. 

Ο Θεός λοιπόν επέτρεψε, αν θέλετε να το πάρουμε έτσι, να κληρονομήσω τις όποιες προδιαθέσεις και την όποια ψυχοσύνθεση κληρονόμησα, που έχει όλα αυτά που έχει».

Θα ήθελες, π.χ., να είσαι ταπεινός. Και εκείνη την ώρα που το ποθείς έτσι και το θέλεις τόσο πολύ, δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι πέρα για πέρα εγωισμός. 

Διότι αν θέλεις πράγματι να ταπεινωθείς, αν θέλεις πράγματι να υπακούσεις στον Θεό, να αγαπάς τον Θεό, να δοθείς στη χαρά που δίνει ο Θεός, καθόλου δεν σκανδαλίζεσαι, ό,τι κι αν συμβαίνει, και δεν προβληματίζεσαι γιατί να είναι έτσι και όχι αλλιώς και τι θα κάνω εγώ που είναι έτσι κλπ. 

Τίποτε. «Όπως έδοξε τω Κυρίω (Ιώβ 1:21). Έτσι τα επέτρεψε ο Θεός. Ο Θεός φαίνεται ήξερε καλά ότι θα ήταν αμφίβολη η σωτηρία μου, αν δεν είχα μέσα μου συνέχεια αυτό το σκουλήκι να με κάνει να θέλω να υπερηφανευθώ, και να χρειάζεται εγώ για την αγάπη του Χριστού να αγωνισθώ να μην κάνω το κέφι του».

Βρίσκεσαι λοιπόν σε σωστό δρόμο, την ώρα που θα πεις: «Για την αγάπη του Χριστού ούτε θα σκανδαλισθώ, που έχω αυτό το πράγμα, ούτε θα λυπηθώ, με την έννοια να πικραθώ και να αφήσω τον εαυτό μου να κυριευθεί από κατάθλιψη. 

Τίποτε τέτοιο. Θα κάνω τον αγώνα μου. Το να έχω μέσα μου τάση για εγωισμό και λίγο-πολύ να φαίνεται αυτό και στους άλλους, δεν μου περιποιεί τιμή, αλλά αντίθετα με εκθέτει και έτσι με βοηθάει, ώστε να ταπεινωθώ αληθινά».

Όταν λοιπόν δεν θα πάρεις ύφος σαν να είσαι αδικημένος ούτε θα πάρεις παραπονιάρικη στάση ενώπιον του Θεού, γιατί να επιτρέψει να έχεις αυτό το πράγμα, αλλά θα πεις: «Αχ, Θεέ μου, όχι μόνο αυτό, αλλά και χειρότερα με άξιζαν», τότε ακριβώς οδεύεις προς τη σωτηρία. Διότι πάντοτε υπάρχει η ελευθερία, η ελευθερία της βουλήσεως, η ελευθερία του ηγεμόνος νου, όπως το ονομάζουν οι Πατέρες.

Μπορεί λοιπόν αυτό το εγώ με την καλή έννοια, ο ηγεμονεύων νους, να πει: «Επέτρεψε ο Θεός αυτό, επέτρεψε ο Θεός εκείνο· και τα επέτρεψε, όχι για να παραδοθώ σ’ αυτά, δηλαδή στην εγωιστική μου διάθεση ή στην τάση που έχω προς κατάθλιψη ή στην εχθρικότητα, που με κάνει κάτι να έχω με τους ανθρώπους. 

Όχι. Θα κάνω τον αγώνα μου. Ας είμαι ο τελευταίος όλων, ας είμαι ο χειρότερος, ας με θεωρούν έτσι· δεν πειράζει. Θα κάνω τον αγώνα μου». Αυτό είναι το μαρτύριο. Αυτό είναι που περιμένει ο Θεός να δει.

Αν έλθουν τα πράγματα αλλιώς, αν οικονομήσει ο Θεός να δημιουργηθούν καταστάσεις που να χρειασθεί μαρτύριο, όπως τα πρώτα χρόνια, και μας πιάσουν να μας σουβλίσουν κλπ., αυτό είναι άλλο θέμα. Τώρα λοιπόν ο καθένας καλείται να ζήσει αυτό το μαρτύριο, το οποίο όμως είναι γλυκό μαρτύριο. 

Όλο το θέμα είναι να εννοήσει κανείς την αλήθεια αυτή και να την αποδεχθεί. Δεν χρειάζεται να ξέρει γράμματα ούτε χρειάζεται να ειδικευθεί. Όχι. Απλά-απλά να πιστεύεις ότι ξέρει ο Θεός τι κάνει και πως, ό,τι επέτρεψε ο Θεός, ξέρει γιατί το επέτρεψε. 

Και να μην αφήσεις μέσα σου –αυτό είναι στο χέρι σου– ούτε πικρία να δημιουργηθεί ούτε παράπονο ούτε σκανδαλισμός ούτε αντίδραση. Ούτε να αρχίσεις να κλαις τη μοίρα σου, γιατί έτσι και όχι αλλιώς. Εμπιστέψου στον Θεό, πάρε την τελευταία θέση και πες ότι είσαι ο χειρότερος των ανθρώπων.

Εδώ, άλλοι έλιωσαν τα κόκκαλά τους στην άσκηση, για να έλθει κάποτε μέσα τους αυτή η πεποίθηση ότι είναι οι τελευταίοι των ανθρώπων. Διότι ο άνθρωπος αν δεν μετανοήσει και δεν ταπεινωθεί έτσι, ώστε να έχει αληθινή μετάνοια και αληθινή ταπείνωση μέσα του, η Χάρις του Θεού δεν μπορεί να έλθει να τον σώσει. 

Κι εσένα που έχεις τα κουσούρια, τα όποια κουσούρια, σε βοηθούν αυτά το συντομότερο να ταπεινωθείς, το συντομότερο να μετανοήσεις, το συντομότερο να ζήσεις το μαρτύριο αυτό, καθώς όλα αυτά σε καταθλίβουν. Και να το υπομείνεις το μαρτύριο αυτό για την αγάπη του Χριστού και να χαίρεις, όσο κι αν φαίνεται παράξενο.

Και πρέπει να πούμε εδώ ότι όλα τα μαρτύρια είναι βαριά, όλα τα μαρτύρια στοιχίζουν, όλα τα μαρτύρια προκαλούν πόνο, αλλά όμως φαίνεται ότι το μαρτύριο που περνά κανείς από τον ίδιο τον εαυτό του είναι το χειρότερο, είναι το δυσκολότερο. Και φαίνεται ότι κανένας δεν απαλλάσσεται απ’ αυτό. 

Ο καθένας, στηριζόμενος βέβαια στην αγάπη του Θεού και στο ότι ο Θεός τα οικονομεί όλα προς το συμφέρον του ανθρώπου, πρέπει να σηκώσει τον εαυτό του, να αντέξει τον εαυτό του, να πάει κόντρα προς όλα εκείνα τα οποία θέλουν να τον βουλιάξουν τον άνθρωπο στην αμαρτία, στην απόγνωση, στην απελπισία.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Το μυστήριο της σωτηρίας», Β’ έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2000, σελ. 145 (αποσπάσματα).

Πηγή:https://www.koinoniaorthodoxias.org/

«Πᾶνος» 

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Πᾶνος στὶς 11:00 μ.μ.

Ο παππάς της Σπιναλόγκα.

Ήμουνα λεπρός. Έζησα στη Σπιναλόγκα πολλά χρόνια. Η κατάστασή μας ήταν φρικτή. Η αρρώστια παραμόρφωνε τα πρόσωπά μας, έτρωγε τα άκρα μας. Πολλοί λεπροί ήταν χωρίς φρύδια, χωρίς μάτια, χωρίς μύτη, χωρίς χείλη, χωρίς δάκτυλα χεριών και ποδιών. 

Πολλών το σώμα σκεπαζόταν από μια φρικτή κρούστα. Οι πληγές ξερνούσαν πολλές φορές ακαθαρσίες και έτσι κολλούσε το σώμα με τα ρούχα. Και είχαν οι πληγές μια τρομερή βρώμα από πύο! 

Η ιατρική περίθαλψη ήταν ασήμαντη. Υπήρχε στο νησί ένας γιατρός και ήμαστε οι άρρωστοι περίπου εξακόσιοι! Και δεν έφταναν αυτά. Ζούσαμε οι περισσότεροι σε σπίτια μικρά, υγρά και ανήλια.

Ο φόβος της μόλυνσης έκανε όλους τους υγιείς ανθρώπους να μην τολμούν να μας πλησιάσουν. Ήταν τούτο κάτι ανώτερο από τις δυνάμεις τους. Δεν μπορούσε η ψυχή να νικήσει τη σάρκα.

Ο γιατρός, οι νοσοκόμες, οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι γυναίκες, που έπλυναν τα ρούχα μας, άφηναν το νησί της φρίκης λίγο πριν τη δύση του ηλίου και πήγαιναν με βενζινάκατο στην Πλάκα, που ήταν δυτικά και απέναντι της Σπιναλόγκας. Φεύγοντας έκλειναν την πελώρια πύλη του βενετσιάνικου τείχους, που χώριζε την αποβάθρα από το χωριό μας. 

Και μέναμε οι λεπροί ολομόναχοι. Συντροφιά με τη μοίρα μας! Η απομάκρυνσή τους βέβαια από το νησί ήταν δικαιολογημένη. Έπρεπε να ζήσουν μερικές ώρες μακριά από το «νησί των ζωντανών νεκρών», όπως αποκαλούσαν τη Σπιναλόγκα τότε δημοσιογράφοι των αθηναϊκών εφημερίδων.

Τις δύσκολες ώρες όλοι μας, όταν δεν μπορούμε να σταθούμε όρθιοι με τα μάτια καρφωμένα στο συνάνθρωπό μας, γονατιστοί στρέφομε τα μάτια μας προς τα άνω. Και εμείς, βρισκόμενοι στη Σπιναλόγκα, στο Γολγοθά του ανθρώπινου πόνου, πηγαίναμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα και στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και προσευχόμαστε σιωπηλά. 

Νιώθαμε όλοι την ανάγκη ενός ιερέα. Εκείνος μόνο θα μπορούσε να μας παρηγορήσει με το λόγο του Θεού, να μας συμπαρασταθεί πνευματικά. Όμως ιερέας ερχόταν στο νησί μας από την Ελούντα μόνο δύο φορές το μήνα. Ερχόταν Σαββατόβραδο, έκανε τον εσπερινό και έφευγε. 

Ερχόταν πάλι την επόμενη μέρα, τελούσε τη Θεία Λειτουργία και έφευγε. Ερχόταν και άλλες φορές. Τότε όμως ερχόταν από αναπότρεπτη ανάγκη, για να κηδέψει τους νεκρούς μας!

Κάποια μέρα καθόμαστε μερικοί άντρες στην αυλή του καφενείου μας, που ήταν κοντά στην πύλη. Τότε πιο πέρα φάνηκε ένας ιερέας. Καταλάβαμε όλοι μας ότι ήρθε στο νησί, για να λειτουργήσει. Μόλις μας είδε ήρθε κοντά μας. Μας καλημέρισε με εγκαρδιότητα. 

Όλοι μας όρθιοι και με ελαφρά υπόκλιση τον καλωσορίσαμε. Κανένας μας όμως δεν έτεινε το χέρι του, για να τον χαιρετήσει. Ο λεπρός δεν πρέπει να χαιρετά με χειραψία. Κι αυτό, για να μη μεταδώσει την καταραμένη του αρρώστια. 

Τότε εκείνος μας χαιρέτησε όλους με χειραψία! Μας είπε απλά ότι θα μείνει κοντά μας, για να μας βοηθάει στην εκπλήρωση των χριστιανικών μας καθηκόντων. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη.

Την άλλη μέρα πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Παρακολουθήσαμε όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, με κατάνυξη τη Θεία Λειτουργία, που τελούσε με δωρική απλότητα και απροσμέτρητη ευσέβεια. Την Κυριακή αυτή δεν μεταλάβαμε. 

Δεν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και δεν είχαμε νηστέψει. Στο τέλος της Λειτουργίας πήραμε από το χέρι του αντίδωρο. Και παίρνοντας το αντίδωρο του φιλούσαμε όλοι το χέρι! Ήταν κάτι που το επιδίωξε ο ίδιος. 

Καθώς έδινε το αντίδωρο, πλησίαζε το χέρι του στο στόμα μας. Όλων μας τα μάτια βούρκωσαν από συγκίνηση. Πριν έρθει εκείνος, το αντίδωρο το παίρναμε από ένα καλαμόπλεχτο πανέρι που τοποθετούσε ο νεωκόρος στο παγκάρι.

Την επόμενη Κυριακή πήγαμε σχεδόν όλοι στην εκκλησία. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη, το ίδιο και το προαύλιό της. Τη μέρα αυτή μεταλάβαμε όλοι. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας είδαμε τον ιερέα μας να καταλύει ο,τι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο από τη μετάληψή μας! 

Ανοίξαμε όλοι τα ματιά μας από έκπληξη. Νομίζαμε ότι ονειρευόμαστε. Χοντρά και καυτά δάκρυα ανάβρυσαν από τα μάτια μας. Ο προηγούμενος ιερέας ο,τι απέμενε από τη μετάληψή μας -ασφαλώς κατά θεία οικονομία- το έχυνε στο χωνευτήρι.

Ο ιερομόναχος Χρύσανθος έμενε κοντά μας νύκτα και μέρα. Και έμεινε κοντά μας δέκα χρόνια! Τα χρόνια αυτά εκδήλωσε σε όλους μας όχι μόνο την αγάπη της γλυκύτητας, αλλά και την αγάπη της ευποιίας. Μας επισκεπτόταν στα σπίτια μας. 

Μας καθοδηγούσε όλους. Ενίσχυε με τα λίγα χρήματα που είχε τους φτωχούς. Και έκανε τούτο τηρώντας το «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. ΣΤ´, 3). Ευγνωμονώ, όπως και όλοι οι άρρωστοι της Σπιναλόγκας, τον πατέρα Χρύσανθο για…

Δεν ολοκλήρωσε όμως τη φράση του. Ξέπασε σ᾽ ένα βουβό κλάμα.

Η Αστυνομική Ταυτότητα του ιερομονάχου Χρυσάνθου, όπου αναγράφεται ως κατοικία του η Σπιναλόγκα.

Ο πατήρ Χρύσανθος, κατά κόσμον Ματθαίος Κατσουλογιαννάκης, γεννήθηκε στα Έξω Μουλιανά της Επαρχίας Σητείας στις 15 Ιουλίου 1893. Παρακολούθησε μαθήματα της έκτης τάξης του δημοτικού σχολείου χωρίς να πάρει απολυτήριο. 

Ο επίσκοπος Ιεράς και Σητείας Αμβρόσιος τον έκρινε μοναχό το 1911 και τον τοποθέτησε στη Μονή Τοπλού. Στις 20 Ιανουαρίου τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο και στις 26 Σεπτεμβρίου 1920 ιερομόναχο. Το 1941, έπειτα από αίτησή του, ο επίσκοπός του Φιλόθεος Μαζοκοπάκης τον μετέθεσε στην Μονή Φανερωμένης Ιεράπετρας. Εξεδήμησε εις Κύριον στις 3 Απριλίου 1972 και ενταφιάσθηκε στη Μονή Τοπλού.

Ο παππάς της Σπιναλόγκα.

Πηγή:http://apantaortodoxias.blogspot.com/

«Πᾶνος» 

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Πᾶνος στὶς 5:00 μ.μ.

Γέροντας Εφραίμ: «Η απάθεια έρχεται μόνον δια της νοεράς προσευχής..» (Μέρος 4ον καί τελευταίον)

Κάθεται λοιπόν ο άνθρωπος και ακούει την καρδιά που δουλεύει. Έ! το δούλεμα αυτό βγάζει εμπόριο. Όπως μια μηχανή, την βάζουμε μπροστά και δουλεύει, το ίδιο συμβαίνει όταν προχωρήση η επιστήμη της προσευχής. 

Όπως όταν στις αρχές είναι χειροκίνητες οι μηχανές χρειάζονται κόπο· όταν όμως τις ρυθμίση ο μηχανικός ώστε να γίνουν αυτόματες και με ηλεκτρισμό, τότε βγάζουν περισσότερη δουλειά και χωρίς κόπο. 

Παρόμοια συμβαίνει και με την προσευχή. Στην αρχή χρειάζεται κόπος για να ρυθμίση κανείς την προσευχή με την αναπνοή του· κατόπιν όμως γίνεται αυτόματα αυτή η εργασία και ο νους την παρακολουθεί, όπως ο μηχανικός παρακολουθή την αυτόματη μηχανή. 

Εν τω μεταξύ αν βρήτε και καμμιά δυσκολία ώσπου να μπήτε στο ρυθμό, μου την λέτε. Εσείς θα βάλλετε αρχή και ό,τι δυσκολία βρήτε να μου την πήτε να την ρυθμίσω εγώ, να μπή το νερό στο αυλάκι, μετά θα τρέχη μόνο του.

Την προσευχή θα την βοηθήση, όπως είπαμε, η σιωπή των χειλέων, να μη έχουμε παρρησία και υπερηφάνεια. Είναι πάρα πολύ μεγάλο εμπόδιο στην προσευχή η υπερηφάνεια. 

Όταν θα προσεύχεσθε, μόλις θα γεννά το μυαλό λογισμούς, θα κατηγορήτε τον εαυτόν σας συνεχώς – συνεχώς για να μη σηκώση κεφάλι η υπερηφάνεια μέσα. Ματσούκι, ξύλο. «Είσαι τέτοιος, είσαι τέτοιος, είσαι τέτοιος…», ώστε ο εγωισμός να μή σηκώση κεφάλι καθόλου. 

Τίποτε να μή σκέπτεται ο άνθρωπος εκείνη την ώρα, μονάχα να προσπαθήση να προσεύχεται μετά φόβου.

Αυτά δεν τα ξέραμε όταν είμασταν στον κόσμο, δεν είχαμε αυτή την λεπτομέρεια, την διδαχή αυτή απ’ τον πνευματικό μας, και προσευχόμασταν και με φαντασίες, προσευχόμασταν έτσι και αλλοιώς. Δεν μας παρεξηγούσε βέβαια ο Θεός, γιατί δεν ξέραμε. 

Αλλά το θέμα είναι να διδαχθούμε πράγματα στην πράξι γενόμενα και όχι στη θεωρία, και ό,τι πηγάσει απ’ αυτήν την προσευχή είναι γνήσιο και δεν είναι από τη φαντασία, ούτε το φαντασθήκαμε διότι μας ήρθε ένας συναισθηματισμός, όταν π.χ. είδαμε μια ωραία Παναγία και την φαντάστηκα μετά στην προσευχή. 

Ποιός μπορεί να αποδώση αυτό στη θεία χάρι, και να πή ότι δεν είναι από την φαντασία και την ηδονή του μυαλού και από συναισθήματα αυταρεσκείας. Αλλ’ εκείνο που θα πηγάση από τον αμετεώριστον νουν και από το Όνομα του Χριστού είναι γνήσιο.

Λοιπόν, έτσι θα προσευχόμαστε επ’ εδώ και πέρα. Αυτός ο τρόπος θα γίνη πλέον κανών προσευχής, διότι θα μας βοηθήση πολύ να δούμε τα πάθη μας, τα σφάλματά μας. Όλος ο κόπος αυτός θα μας βοηθήση να συμμαζέψουμε το νου μας. Διότι το φως, το πέρα – δώθε, το κούνημα δημιουργεί σύγχυσι στο νου. 

Αλλά όταν στέκεται ο άνθρωπος είτε όρθιος, είτε καθισμένος, είτε γονατιστός δεν συγχύζεται ο νούς. Αυτός ο τρόπος έχει πολλή ουσία μέσα. Αυτό θα το δουλέψετε και θα δήτε, μεγάλα πράγματα θα βρήτε. Αφού, πιστέψτε με, όταν λέγαμε την ευχή έτσι, αρχάριοι κι εμείς, τόση ευωδία υπήρχε, ευωδίαζαν όλα.

Oύτε από την πολλή μελέτη, ούτε απ’ τα πολλά ψαλσίματα ποτέ ο άνθρωπος έφθασε στην απάθεια. Η απάθεια έρχεται μόνον διά της νοεράς προσευχής. Θα μισήση μόνος του και την αργολογίαν και την παρρησίαν, θα προσπαθή να ξεμοναχιάζεται ο άνθρωπος να μή χάση αυτό το πράγμα.

Αυτό εύχομαι να σας δώση ο Θεός, την αίσθησι της προσευχής αυτής. Και όταν την γνωρίσετε στην πράξι, τότε θα δήτε και θα εννοήσετε καλά – καλά τα πράγματα που σας λέω. Τώρα πολύ – πολύ μπορεί να μή με εννοήτε, αλλά μετά που θα ’ρθή η χάρις του Θεού, τότε θα καταλάβετε και θα πήτε: Ά, καλά μας έλεγε ο Γέροντας. 

Και την ημέρα που θα πηγαίνετε στις εργασίες σας θα βλέπετε να λέτε «Κύριε Ιησού Χριστέ» στην εισπνοή, «ελέησόν με» στην εκπνοή. Θα είναι προσευχή χωρίς κομποσχοίνι. Θα λέγεται μόνη της και θα δημιουργήται η θέρμη, και η θέρμη θα φέρη μετά όλα τα καλά. 

Πηγή: Έκδοσις Ιεράς Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους. Κεντρική διάθεσις: «Ορθόδοξος Κυψέλη».

Πηγή:https://www.pemptousia.gr/

_________________________

Οἱ σύνδεσμοι τῶν προηγουμένων ἀναρτήσεων

Γέροντας Εφραίμ: Διδασκαλία περί της νοεράς προσευχής (Μέρος 1ον)
https://ethnegersis.blogspot.com/2019/06/1_3.html

Γέροντας Εφραίμ: Η σύνδεση της καρδιάς με τη νοερά προσευχή (Μέρος 2ον)
https://ethnegersis.blogspot.com/2019/06/2.html

Γέροντας Εφραίμ: «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με..»: ο υψηλότερος τρόπος νοεράς προσευχής (Μέρος 3ον)
https://ethnegersis.blogspot.com/2019/06/3.html

Γέροντας Εφραίμ: «Θα βρήτε χάρι, θα βρήτε ελάφρωσι στα πάθη..» (Μέρος 4ον)
https://ethnegersis.blogspot.com/2019/06/4.html 
 

«Πᾶνος»

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Πᾶνος στὶς 8:15 μ.μ.

Μικρός λόγος για τα λόγια μας

«Είπε ο Αββάς Ιωάννης, ότι ανεβαίνοντας προς τη Σκήτη είδε τον οδηγό της καμήλας να μιλάει και να τον ξεσηκώνει σε οργή και, αφού τα παράτησε όλα, έφυγε…».

 

«Άλλοτε πάλι στο θερισμό, άκουσε κάποιον αδελφό οργισμένο να κατηγορεί τον πλησίον και να λέει: ε και συ. Τότε εγκατέλειψε το θερισμό κι έφυγε, για να μη μιλήσει…».

Μέσα στην απολυτότητά τους, τα ασκητικά παραδείγματα δεν είναι εξωπραγματικά και εξωγήινα. 

Με την απλοϊκή φράση και την αφελότητα, ασκούν ακαταμάχητη πειστικότητα και σ’ όσους καθημερινά στριμώχνονται και συγκρούονται με φίλους και συνεργάτες στις πολυάριθμες πόλεις μας.

Οι σοφοί ερημίτες μάς πείθουν για την παραδοχή της αλήθειας, πιο εύκολα από πολλά λογικά επιχειρήματα, και μας διδάσκουν το δρόμο του αγώνος για μια σωστή αναστροφή.

«Ηρώτησεν αδελφός τον Αββάν Ματώην λέγων ειπέ μοι ρήμα». Γέροντα, πες μου ένα ωφέλιμο λόγο. «Ο δε είπεν αυτώ»: Μην έχεις υπερβολικό θάρρος, συγκράτησε τη γλώσσα σου. 

Πρόσεχε, τι λέει ο συνομιλητής σου, μη σπεύδεις από την πρώτη λέξη του να ετοιμάσεις την απάντηση, για να μη φανείς ανόητος. Αν τα λέει σωστά, παραδέξου τα. 

Αν όχι, μην αρχίζεις ατέλειωτες έριδες, γιατί δε θα τον πείσεις. Πες του, εσύ ξέρεις γι’ αυτά που υποστηρίζεις…

«Έλεγον περί του Αββά Ποιμένος ότι ουδέποτε ήθελε δούναι τον λόγον αυτού επάνω ρήματος άλλου γέροντος…». 

Ποτέ ο Αββάς Ποιμένας, κι αν ήταν πιο σωστή η γνώμη του, δεν ήθελε ο λόγος του ν’ ακουστεί τελευταίος, για να μη μειώσει αυτά που είπε ο άλλος…

Μια μορφή της φιλίας και αναστροφής είναι η επικοινωνία με το λόγο. Ο σεβασμός στη γνώμη του συνομιλητή, η προσοχή, η υπομονή, η ηρεμία, η ευγένεια είναι απαραίτητα στοιχεία για τον πραγματικό διάλογο. Η ακρίβεια, η χάρη, η οικοδομή πρέπει να συνοδεύουν το λόγο μας.

Όταν, όμως, τονίζουν με τη ζωή τους οι σοφοί αναχωρητές, ο συνομιλητής, ο φίλος, με την επιμονή του μας εξοργίζει, δε μας οικοδομεί πνευματικά, είναι προτιμότερο να σταματήσουμε τη συζήτηση και ν’ απομακρυνθούμε ακόμα, γιατί υπάρχει κίνδυνος να πάρει κι η δική μας γλώσσα κατήφορο…

Γι’ αυτό παρακαλούσε ο Αββάς Σισώης: «Κύριε Ιησού, σκέπασόν με από της γλώσσης μου; και έως του νυν καθ’ ημέραν πίπτω δι’ αυτής».

Πηγή:https://www.vimaorthodoxias.gr/

«Πᾶνος» 

Ἀναρτήθηκε ἀπὸ Πᾶνος στὶς 8:00 π.μ.

Η αιρετική "Αγία Οικογένεια" στην Παναγία Σουμελά και ''ματάκια'' για ξε...Η αιρετική "Αγία Οικογένεια" στην Παναγία Σουμελά και ''ματάκια'' για ξεμάτιασμα! [ΒΙΝΤΕΟ]

Η αιρετική "Αγία Οικογένεια" στην Παναγία Σουμελά και ''ματάκια'' για ξεμάτιασμα! [ΒΙΝΤΕΟ]

Γράφει ὁ π. Νικόλαος Μανώλης

Παλαιότερα εἶχα ἀναρτήσει μία προειδοποίηση ἐδῶ στό blog μου τήν κατήχηση. “Ἐφιστοῦμε τήν προσοχή σέ ὅλους καί ἰδιαίτερα στούς νέους, στά νέα ζευγάρια, καθώς παρατηρεῖται τελευταῖα νά κυκλοφορεῖ ἡ αἱρετική εἰκόνα τῆς “ἁγίας οἰκογένειας” ὡς δῶρο γάμου καί νά δίνεται ὡς εὐλογία στίς νέες οἰκογένειες. Εἶναι παπική  παράσταση καί δέν ἔχει θέση στό εἰκονοστάσι μας.”

Τότε δέν εἶχα ὑπόψη μου τό τί συμβαίνει στόν περιβάλλοντα χῶρο τοῦ ἱεροῦ προσκυνήματος τῆς Παναγίας Σουμελᾶ στό Βέρμιο. Δέν πήγαινε τό μυαλό μου ὅτι ἦταν δυνατόν στό χῶρο πού τιμᾶται ἡ Θεοτόκος νά πλασάρεται ἡ παπική ἀπεικόνιση πού ἀναπέμπει τήν προτεσταντική δυσωδία τῆς διδαχῆς περί τῆς δῆθεν “ἁγίας οἰκογένειας”. Ἄν συνυπολογίσουμε καί τό κατάπτυστο ἐμπόριο παγανιστικῶν καί ἀποκρυφιστικῶν συμβόλων, ὅπως αὐτά τά “ματάκια” γιά ξεμάτιασμα, ἔχουμε μία σύνθεση δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως.

Ὁ πιστός λαός πού προσέρχεται στό ἱερό προσκύνημα, θά πρέπει νά ἔχει πολύ ὑψηλά πνευματικά ἀντανακλαστικά, γιά νά ἀποφύγει τήν παγίδα τοῦ πειρασμοῦ. 

Ἔχοντας τήν κοινή ἀντίληψη πώς σέ ἕναν ἐκκλησιαστικό χῶρο ὅλα εἶναι ἁγιασμένα, εἶναι πολύ εὔκολο νά πλανηθεῖ. Θεωρῶ ὑπεύθυνους τό διοικητικό συμβούλιο τοῦ ἱδρύματος, καθώς καί τούς ἐφημερίους του Ναοῦ γιά τήν ἀπαράδεκτη δραστηριότητα. Κυρίως ὅμως θεωρῶ κατεξοχήν ὑπεύθυνοτό μητροπολίτη Βεροίας Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονα. Θά πρέπει νά κατανοήσει τό δόλο καί νά ἀπαγορεύσει τά συγκεκριμένα αντικείμενα.

Δέ θά ἐπεκταθῶ πρός τό παρόν. Θά περιμένω νά δῶ τίς ἐνέργειες τῆς μητρόπολης καί ἀναλόγως θά πράξω. Εἶναι πολύ ἐνδιαφέρον νά γνωρίσουμε τή θέση τοῦ μητροπολίτου γιά τήν αἱρετική ἀπεικόνιση. 

Μήπως δέχεται ὡς ὀρθή τήν παράσταση αὐτή; Εἶδα πώς καί τό πνευματικό του τέκνο, ὁ μητροπολίτης Κίτρους καί Κατερίνης, σέ ἐνορία τῆς μητρόπολής του, ἐπέτρεψε τήν ἴδια αἱρετική παράσταση νά πωλεῖται σέ Ναό. Μήπως καί οἱ δυό φρονοῦν ἀκριβῶς ὅ,τι καί ἡ αἵρεση πάνω στό θέμα τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος;

Θεωρῶ πρέπον στό σημεῖο αὐτό νά προτείνω στόν μητροπολίτη Βεροίας κ. Παντελεήμονα νά μελετήσει τό βιβλίο τοῦ ὀσιολογιωτάτου μοναχοῦ π. Σεραφείμ Ζήση μέ θέμα “Ἡ αἱρετική ἀπεικόνιση τῆς "Ἁγίας Οἰκογένειας" καί νά ἀκούσει τόν ἴδιο νά ὁμιλεῖ γιά τό θέμα αὐτό ἐδῶ, ὅπως ἐπίση καί τή σχετική Ὁμιλία τοῦ πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση ἐδῶ.

Ὅσο γιά τό θέμα τοῦ παγανιστικοῦ στοιχείου τοῦ ξεματιάσματος, προτείνω στόν κ. Παντελεήμονα νά μελετήσει τούς λόγους τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου, καθώς καί τίς αὐστηρές διατάξεις τῶν ἱερῶν κανόνων πού περιλαμβάνονται στό ἱερό Πηδάλιο, γιά νά κατανοήσει τήν ἀπόλυτη ἀνάγκη νά θεραπεύσει τά κακῶς κείμενα στό χῶρο τῆς Παναγίας Σουμελᾶ.

Ἐλπίζω στήν πρωτοβουλία τῆς μητρόπολης, ὥστε νά ἀντιμετωπιστεῖ τό φαινόμενο καί νά σταματήσει ὁ λαός τοῦ Θεοῦ νά σκανδαλίζεται ἀπό ἐνέργειες πού δέ συνάδουν μέ τήν ὀρθόδοξη ἁγιοπατερική διδασκαλία τῆς Πίστης μας.