Περί συκοφαντίας και συκοφάντη.

Περί συκοφαντίας και συκοφάντη.

Συκοφαντία είναι η ψεύτικη κατηγορία. Συκοφάντης είναι ο ψεύτης. Και κάποιος σοφός λέει «κανέναν άλλον να μη θεωρείς ψεύτη, παρά τον συκοφάντη. Γιατί μεταξύ ψεύδους και συκοφαντίας δεν υπάρχει καμία διαφορά». Συκοφάντη οι παλιότεροι και οι τωρινοί ονομάζουν τον διαβολέα και τον προσαγωγέα.
Είναι βέβαιο ότι ο διάβολος έχει εφεύρει την συκοφαντία. Δηλητήριο σκορπιού η γλώσσα του συκοφάντη. Δεν παρατάει το έργο του ο συκοφάντης, όταν επιπλέον αντιληφθεί ότι και οι άρχοντες επιθυμούν τη συκοφαντία.
Μηχανεύεται ψέματα και διαβάλλει με κάθε τρόπο. Ο Κύριος θα εξολοθρεύσει όλα τα πονηρά χείλη. Η γλώσσα του συκοφάντη μισεί την αλήθεια. Η συκοφαντία γκρέμισε νέους και γέροντες, άρχοντες και δυνάστες. Ο συκοφάντης χαίρεται πολύ περισσότερο, όσο με τις πράξεις του γίνεται δημοφιλής.
Αγίου Νεκταρίου «ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ»

Το πάθος τής συκοφαντίας

Πηγή: Κείμενα και ερμηνευτική απόδοση Αδελφότης Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα.
Εκδόσεις 'ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ', ΣΕΙΡΑ 'ΣΕΛΑΣΦΟΡΑ' 2006. Αναδημοσίευση από: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1560

Προλογικά

Η συκοφαντία είναι ψευδής κατηγορία. Είναι, διαβολή. Και είναι βέβαιο ότι ο διάβολος είναι εφευρέτης της συκοφαντίας, ως πατέρας του ψεύδους, εφόσον ο συκοφάντης είναι εκείνος που κατεξοχήν ψεύδεται. Το να σηκώσει ο άνθρωπος τη συκοφαντία είναι μεγάλος άθλος. Και τον σηκώνει μόνο εκείνος που προσβλέπει προς τον Κύριο Ιησού, ο οποίος όταν «ενηνθρώπησε» και ήλθε στη γη, σήκωσε τον Σταυρό της συκοφαντίας και οδηγήθηκε ως τον ατιμωτικό θάνατο.
Η συκοφαντία είναι μέγα άλγος για τον συκοφαντούμενο και φοβερή δοκιμασία για την πνευματική του υπόσταση. «Ουκ έστιν», μας λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, «ουδέν αφορητότερον τοις οδυνωμένοις λόγον δυνάμενον δακείν ψυχήν»(1). Δεν υπάρχει δηλαδή τίποτε πιο αφόρητο για όσους υφίστανται την οδύνη της συκοφαντίας, γιατί η συκοφαντία είναι πραγματικά δάγκωμα για την ψυχή. Γι' αυτό και ο προφήτης Δαβίδ έλεγε προς τον Κύριο: «Λύτρωσέ με από τις συκοφαντίες των ανθρώπων και θα φυλάξω τις εντολές σου»(2).
Τί είναι όμως εκείνο που κινεί τον άνθρωπο στο να συκοφαντεί τον συνάνθρωπό του και να λέει ψέματα εναντίον του;
Η ασκητική εμπειρία μας έχει υποδείξει ότι τα κίνητρα του συκοφάντη συνήθως είναι η ζήλεια, ο φθόνος, η μνησικακία, η υπερηφάνεια και τα σαρκικά πάθη. Γι' αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάκριση, η κακολογία, και πολύ περισσότερο η συκοφαντία, είναι επισφράγισμα και ενεργοποίηση άλλων παθών, τα οποία λερώνουν την ψυχή και της προκαλούν ανεπανόρθωτη βλάβη.
Μας λέει ο όσιος Θαλάσσιος: «Η ψυχή του κακόγλωσσου και του συκοφάντη έχει πολύ κακή γλώσσα. Ένας τέτοιος άνθρωπος βλάπτει τον εαυτό του, αυτόν που τον ακούει και καμιά φορά και αυτόν που συκοφαντεί»(3).
Επίσης αυτός που εξευτελίζει και συκοφαντεί τον πλησίον του εξοργίζει τον Θεό και οι συνέπειες για τη στάση του αυτή είναι πολύ βαριές, διότι έχει ως αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί από τη Χάρη του Θεού. Ο αββάς Ησαΐας λέει ότι «αυτός που κατηγορεί και εξουθενώνει τον αδελφό του, αποξενώνει τον εαυτό του από το έλεος που απολαμβάνουν οι Άγιοι»(4). Και ο Νικήτας Στηθάτος μας υπογραμμίζει ότι η εγκατάλειψη της Χάρης έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση ή σε παράπτωμα σαρκικό ή σε παράπτωμα γλώσσας ή λογισμού . Και η πτώση αυτή, αν δεν επέλθει η μετάνοια, ώστε να αποκατασταθεί η σχέση με τον Θεό και τον αδελφό, «είναι θάνατος της ψυχής», δηλαδή βίωμα κόλασης πριν από την επικείμενη κόλαση.
Οι Άγιοι σκέπαζαν τα αμαρτήματα του πλησίον, για να μας υποδείξουν την αγάπη και τη συγχωρητικότητα και το ότι πρέπει να ασκήσουμε τον εαυτό μας στο να μην κακολογούμε και να μη λέμε ψέματα εναντίον του αδελφού μας.

Αναφέρει το Γεροντικό ότι κάποιος από τους Πατέρες είδε έναν αδελφό να αμαρτάνει Έκλαψε τότε πικρά και είπε: «Αυτός σήμερα, εγώ αύριο!», θέλοντας να δείξει πόσο τρεπτή είναι η ανθρώπινη φύση και πόσο όλοι είμαστε επιρρεπείς προς την αμαρτία.

Συνήθως βέβαια οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι δεν κακολογούν και δεν συκοφαντούν κανέναν, αλλά ότι εκείνοι υφίστανται κατηγορίες και συκοφαντίες από το περιβάλλον τους. Όμως και οι ανακρίβειες, οι υπερβολές, οι εύκολες κρίσεις και κατακρίσεις, που τόσο πολύ ασύστολα σήμερα διατυπώνονται από μερικούς από μας για οποιονδήποτε ήθελε πέσει στην κριτική μας, είναι συχνά δυσφημιστικές και συκοφαντικές για το πρόσωπο του πλησίον.

Εξομολόγηση: προϋποθέσεις και τρόποι αποφυγής της αμαρτίας Γέροντας Κλεόπας Ηλίε, Προηγούμενος Ι.Μ. Sihastria Ρουμανίας († 2003)

Ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά καθήκοντα των μοναχών αλλά και των λαϊκών χριστιανών, είναι ή εξομολόγηση των αμαρτιών.

Κατ’ αρχάς πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί ενώπιον του Θεού, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο.

Η εξομολόγηση για να είναι σωστή και ευάρεστη στον Θεό, πρέπει να εκπληρώνει τις εξής προϋποθέσεις:

1. Πρέπει να γίνεται ενώπιον του Πνευματικού.

2. Να είναι πλήρης. Δηλαδή να περιλαμβάνει όλα τα γενόμενα αμαρτήματα από τον εξομολογούμενο από την παιδική του ηλικία ή από την τελευταία του εξομολόγηση και να μην αποκρύπτει τίποτε απ’ αυτά.

3. Να γίνεται με την θέλησή μας σύμφωνα με την Αγία Γραφή που λέει: «Και εκ θελήματός μου εξομολογήσομαι αυτώ» (Ψαλμ. 27,7).

4. Να γίνεται με ταπείνωση και συντριβή, όπως λέει η Γραφή: «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ έξουδενώσει» (Ψαλμ. 50,18).

5. Να είναι άσπιλος, δηλαδή να μην ενοχοποιεί άλλους ο εξομολογούμενος, ούτε τους άλλους ανθρώπους, ούτε κάποιο από τα κτίσματα του Θεού, ούτε ακόμη και τον διάβολο, αλλά μόνο τον εαυτό του να θεωρεί ένοχο και υπεύθυνο για τις πράξεις του, όπως λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Εάν θέλεις να κατηγορήσεις κάποιον, μόνο τον εαυτό σου να κατηγορήσεις», ενώ ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέγει: Λέγε και μη ντρέπεσαι: «Δικό μου είναι το πρήξιμο, πάτερ, δική μου είναι και η πληγή· από την ακηδία μου έγινε το τάδε και το τάδε έργο και όχι από άλλον. Κανείς δεν είναι ένοχος γι’ αυτό· ούτε άνθρωπος, ούτε πνεύμα, ούτε σώμα, ούτε κάποιος άλλος, παρά η οκνηρία μου».

6. Πρέπει να είναι ειλικρινής, δηλαδή να λέει την αλήθεια ο χριστιανός και μόνο αυτά τα οποία έκανε ο ίδιος χωρίς να φανερώνει ονόματα προσώπων με τα οποία έχουν σχέση οι αμαρτίες του. Ο Θεός αγαπά την αλήθεια, κατά την μαρτυρία της Γραφής πού λέγει: «έστι γαρ αισχύνη επάγουσα αμαρτίαν, και έστιν αισχύνη δόξα και χάρις» (Σοφία Σειράχ 4, 21). Η ντροπή αυτή την οποία υπομένεις στην εξομολόγηση σε απαλλάσσει από την ντροπή εκείνη την οποία θα αισθανθούμε όλοι οι άνθρωποι την φοβερή εκείνη ημέρα της Μελλούσης Κρίσεως, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος στον 4ο Λόγο του: «Δεν γίνεται παρά μόνο με την ντροπή να λυτρωθείς από την αιώνια ντροπή».

Για τον σεβασμό στις πεποιθήσεις των άλλων. Πώς είναι δυνατόν να γίνεται σεβαστό το ψέμα; Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Στην αγορά της ζωής, μικρά μου μυρμηγκάκια, στέκονταν οι πωλητές του λόγου, οι υποκριτές με την κυρτή ράχη και τη δουλική μάσκα στο πρόσωπο, που έκρυβε αχόρταγη όρεξη για εξουσία.
– Τι έχετε σήμερα στην ημερήσια διάταξη; Τους ρώτησα εγώ.
– Το σεβασμό στις πεποιθήσεις των άλλων, απάντησαν εκείνοι με υποκριτικό χαμόγελο, στο οποίο διαγράφονταν ολόκληρη η γατοφιλοσοφία τους.
– Και πάνω σε τι βασίζετε αυτό το αστείο;
– Επάνω στην προαποφασισμένη θέση της ισότητας όλων. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, η πεποίθηση φτιάχνει την ουσία των ανθρώπων, άρα σ’ όλες τις πεποιθήσεις ανήκει ίσος σεβασμός. Αυτό είναι, έτσι δεν είναι; Τόσο προφανής συλλογισμός χωρίς αντιφάσεις, όπως κι εκείνος ο παλιός: όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί, ο Γάιος είναι άνθρωπος, άρα ο Γάιος είναι θνητός…
…Ώ πωλητές του λόγου, ώ υποκριτές, πόσο άνοστη έγινε η ζωή απ’ τη σοφία σας! Πόσο βαριά και ασφυκτική έγινε η ατμόσφαιρα από τη λιπαρή σοφία σας για όλα τα πνεύματα που έχουν συνηθίσει στον αιθέρα και στο φως! Δεν βλέπετε, πόσες τρυφερές ψυχές φεύγουν από τη ζωή, όπου εσείς κυριαρχήσατε; Άραγε δεν ακούτε τους ρόγχους των αυτόχειρων που πληθαίνουν όσο ποτέ, ώ δολοφόνοι, με το ελεεινό πρόσωπο, άραγε δεν ακούτε; Ή μόνο καμώνεστε ότι δεν τους ακούτε;
Ώ πωλητές του λόγου, ώ υποκριτές! Εάν είχατε οποιαδήποτε πεποίθηση μέσα σας και ξέρατε να τη σέβεστε, δεν θα μπορούσατε να μιλάτε για σεβασμό της πεποίθησης του καθενός, της κάθε πεποίθησης δηλαδή είτε είναι χρήσιμη είτε επιζήμια, είτε έξυπνη είτε ανόητη. Για σας οι διάφορες πεποιθήσεις είναι όπως και τα διαφορετικά κουστούμια των ανθρώπων. Ο άνθρωπος με το μαύρο κουστούμι δεν έχει λόγο να ξεσηκώνεται ενάντια στον πλησίον του με το λευκό κουστούμι. Έτσι νομίζετε εσείς πως είναι και με τις πεποιθήσεις, όπως και με τα κουστούμια, φαφλατάδες στατιστικολόγοι ξένων πεποιθήσεων. Όμως δεν είναι έτσι!
Το να σέβεσαι όλες τις πεποιθήσεις σημαίνει να εξισώνεις όλες τις πεποιθήσεις. Ώ εσείς, εξισωτές του άσπρου και του μαύρου, του στρογγυλού και του αιχμηρού, που μόνο την εξομοίωση των πάντων απολαμβάνετε, το ίσιωμα, την ισοπέδωση όλων!

Οι τέσσερις μορφές φαρισαΐσμού και υποκρισίας

Π. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Κυρ. Τελώνου & Φαρισαίου 2000

Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων.

Πιστεύω πως όλοι μας αδελφοί μου, ακούσαμε το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, που αναφέρεται στην γνωστή παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου, και με την οποίαν μάλιστα αρχίζει σήμερα και το Τριώδιο.
Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί χριστιανοί μου για τον Φαρισαϊσμό και την υποκρισία.

Δύο ήσαν στα χρόνια εκείνα οι κυριότερες ηγετικές τάσεις ανάμεσα στους Εβραίους, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι. Οι πρώτοι όμως ήσαν οι επικρατέστεροι. Έλεγαν και δυστυχώς επίστευαν πως τηρούσαν με ζήλο και ακρίβεια τον Μωσαϊκό Νόμο, επειδή τον διάβαζαν πολύ και ήσαν νομομαθείς. Γνώριζαν δηλαδή και ερμήνευαν τις εντολές του Μωυσέως, και όσα κατά καιρούς είχαν πει οι προφήτες με τις προφητείες τους. Εφαρμόζοντας δε απλές τυπικές διατάξεις του Νόμου, έδιναν την εντύπωση πως ήσαν ευσεβέστατοι, ενώ στην ουσία ξεγελούσαν τον αμαθή λαό, και τον κορόιδευαν με την φοβερή τους υποκρισία. Γι’ αυτό και τους καυτηρίασε ο Κύριος λέγοντάς τους «Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι αποδεκατούτε το ηδύοσμον και το άνιθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του Νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν», από το 23ο κεφάλαιον του Ματθαίου.
Δηλαδή αλίμονο σε σας, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, που δίνετε απλά και μόνον στο ναό και στους λευίτας το δέκατον από το δυόσμο, τον άνιθο και το κύμινο, που τηρείτε δηλαδή μόνον τους τύπους, και κάποιες δευτερεύουσες διατάξεις του Νόμου, και περιφρονείτε τις μεγάλες εντολές του Θεού, όπως είναι η δικαία κρίσις, η ευσπλαχνία και η τιμιότητα στη ζωντανή πίστη του αληθινού Θεού.
Έτσι αδελφοί μου, με τα φοβερά του «Ουαί» ο Κύριος κατεδίκασε μια για πάντα τον Φαρισαϊσμό, τον οποίον εξομοίωσε με την υποκρισία. Γι’ αυτό και τονίζουμε ότι το πιο τραγικό λάθος των Φαρισαίων ήταν, ότι θεωρούσαν τον εαυτό τους ενάρετο, ευσεβή, δίκαιο και τέλειο ενώ φανερά περιφρονούσαν τους απλούς ανθρώπους του λαού. Έτσι η ουσία της Φαρισαϊκής αμαρτίας, συγκεντρώνεται στις λέξεις που είπε ο Φαρισαίος, στη σημερινή παραβολή.
«Ο Θεός, ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων».
Θεέ μου σε ευχαριστώ που δεν είμαι σαν όλους τους άλλους ανθρώπους, οι οποίοι είναι κλέφτες, άδικοι, πόρνοι, μοιχοί, φονιάδες, ψεύτες και λοιπά, ή σαν κι αυτόν εδώ τον Τελώνη.
Έτσι γίνεται φανερό, γιατί ο Κύριος ήλεγξε με τόση σφοδρότητα τους Φαρισαίους και μάλιστα λίγο πριν απ’ το πάθος τους. Και το έκανε, μας λένε οι Πατέρες, για όλους εκείνους που πιστεύουν πως είναι ενάρετοι και ευσεβείς, ενώ περιφρονούν τους απλοϊκούς ανθρώπους, δηλαδή τον απλό λαό του Θεού.

Φαρισαισμός | Ο Ιησούς καταδικάζει την Τυπολατρία.

Τυπολατρία | Ο Φαρισαισμός κρατάει τον άνθρωπο μακρυά απο τον Θεό

Ο Ιησούς εδώ καταδικάζει την τυπολατρία. Οι φαρισαίοι είχαν το θάρρος στους στην προσωπική αυτοθυσία μέσα από την τυπολατρία πιστεύοντας πως έτσι μπορούσε ο άνθρωπος να σταθεί μπροστά στον Θεό(2). Αυτός ήταν ο λόγος που χωρίς δισταγμό βιάστηκαν να κατηγορήσουν τους μαθητές του Χριστού για παραβίαση του νόμου γιατί αφού πείνασαν μαδούσαν στάχυα το Σάββατο για να φάνε.  Αντίθετα ο Ιησούς τονίζει πως ο Θεός εκείνο που ζητά είναι έλεος και όχι θυσία μέσα από την τυπολατρία  (7) . Με αυτό ουσιαστικά διακηρύσσει δίκαιους εκείνους που αντιλαμβάνονται την αδυναμία τους να σταθούν μπροστά στον Θεό και επιζητούν την συγχώρεση του. Ό νόμος δεν μπορεί να καταδικάσει τέτοιους ανθρώπους γιατί τους δικαιώνει αυτός που είναι Κύριος του νόμου, δηλαδή ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός(8).

Η Τυπολατρία και ο Φαρισαισμός οδηγούν στην υποκρισία

Έτσι ο Ιησούς δεν διστάζει  ούτε λεπτό μπροστά στις απειλές και τον φόβο που σπέρνουν οι τυπολάτρες. Ενώ λοιπόν ήταν Σάββατο δεν διστάζει να θεραπεύσει τον άνθρωπο με το ξερό χέρι(9-13). Η τυπολατρία συχνά οδηγά και στην υποκρισία αφού σκοπό της έχει την δόξα των ανθρώπων και την αυτό- δικαίωση. « Αν λοιπόν κανείς δεν θα δίσταζε το Σάββατο να σώσει το ζώο του όταν αυτό κινδυνεύει πόσο μάλλον δεν θα πρέπει να διστάζουμε να κάνουμε το καλό στους άλλους» τονίζει ο Ιησούς.

Ο Ιησούς ενάντια στον Φαρισαισμο και την Τυπολατρία

Αξίζει να εννοήσουμε εδώ πως  αυτή η αντίσταση του Ιησού ενάντια στην τυπολατρία έγινε με κίνδυνο την ίδια του την ζωή δείχνοντας πόσο μισεί ο Θεός αυτή την θανάσιμη αμαρτία(14-15). Γνώριζε πολύ καλά πως η ζωή του είναι στα χέρια του Θεού και γι’ αυτό συνέχισε το έργο που του είχε αναθέσει χωρίς κανένα δισταγμό αλλά με ταπεινό και ήσυχο πνεύμα. Εκπληρώνεται λοιπόν ακόμα μια προφητεία του Ησαΐα στο πρόσωπο του Ιησού που αφορούσε τον ήσυχο και ταπεινό τρόπο με τον οποίο ο Μεσσίας θα έκανε το έργο του κάτω στην γη (19-20).

Ματθαίος 12:1-21

1 Κατ’ εκείνον τον καιρό πορεύτηκε ο Ιησούς το Σάββατο μέσα από τα σπαρτά. Οι μαθητές του, λοιπόν, πείνασαν και άρχισαν να μαδούν στάχυα και να τα τρώνε. Δευτ. 23:25; Μάρκ. 2:23; Λουκ. 6:1; 2 Αλλά οι Φαρισαίοι, όταν τους είδαν, του είπαν: «Ιδού, οι μαθητές σου κάνουν αυτό που δεν επιτρέπεται να κάνουν το Σάββατο». Έξ. 20:10;
 3 Εκείνος τους είπε: «Δε διαβάσατε τι έκανε ο Δαβίδ, όταν πείνασε αυτός και όσοι ήταν μαζί του; 4 Πώς εισήλθε στον οίκο του Θεού και τους άρτους της προθέσεως έφαγαν, που δεν επιτρεπόταν σ’ αυτόν να φάει ούτε σ’ όσους ήταν μαζί του παρά μόνο στους ιερείς; Έξ. 29:33; Λευ. 24:9; 1Σαμ. 21:6; 5 Ή δε διαβάσατε μέσα στο νόμο ότι τα Σάββατα οι ιερείς μέσα στο ναό βεβηλώνουν το Σάββατο και είναι αθώοι; Αρ. 28:9; 6 Σας λέω, λοιπόν, ότι κάτι μεγαλύτερο από το ναό είναι εδώ. 2Χρ. 6:18; 7 Και αν είχατε γνωρίσει τι σημαίνει: Έλεος θέλω και όχι θυσία, δε θα καταδικάζατε τους αθώους. Ωσ. 6:6; Μιχ. 6:8; Ματθ. 9:13; Ματθ. 23:23; 8 Γιατί ο Υιός του ανθρώπου είναι Κύριος του Σαββάτου». Μάρκ. 2:28; Λουκ. 6:5;

 9 Και αφού έφυγε από εκεί, ήρθε στη συναγωγή τους. Μάρκ. 3:1; Λουκ. 6:6; 10 Και ιδού ένας άνθρωπος που είχε ξερό χέρι. Τότε τον επερώτησαν λέγοντας: «Άραγε επιτρέπεται να θεραπεύσει κανείς τα Σάββατα;» – για να τον κατηγορήσουν. Λουκ. 14:3;
 11 Εκείνος είπε σ’ αυτούς: «Ποιος άνθρωπος είναι από εσάς που θα έχει ένα πρόβατο και, αν αυτό πέσει το Σάββατο μέσα σε βόθρο, δε θα το κρατήσει και δε θα το σηκώσει; Έξ. 23:4; Δευτ. 22:4; 12 Πόσο λοιπόν διαφέρει ο άνθρωπος από το πρόβατο! Ώστε επιτρέπεται το Σάββατο να κάνει κανείς καλό». Γέν. 1:27;
 13 Τότε λέει στον άνθρωπο: «Έκτεινε το χέρι σου». Και το εξέτεινε και αποκαταστάθηκε υγιές όπως το άλλο.
 14 Και όταν εξήλθαν οι Φαρισαίοι, έκαναν συμβούλιο αποφασίζοντας εναντίον του, για να τον σκοτώσουν. Μάρκ. 3:6; Ιωάν. 5:18; Ιωάν. 10:39; Ιωάν. 11:53; 15 Ο Ιησούς, λοιπόν, επειδή το γνώρισε, αναχώρησε από εκεί. Και τον ακολούθησαν πλήθη πολλά, και τους θεράπευσε όλους, Ματθ. 10:23; 16 αλλά τους επιτίμησε να μην τον κάνουν φανερό, Ματθ. 9:30; Λουκ. 5:14; 17 για να εκπληρωθεί εκείνο που ειπώθηκε μέσω του Ησαΐα του προφήτη, όταν έλεγε: 18 Ιδού ο δούλος μου που διάλεξα, ο αγαπητός μου στον οποίο ευαρεστήθηκε η ψυχή μου. Θα θέσω το Πνεύμα μου πάνω του και δίκαιη κρίση στα έθνη θ’ αναγγείλει. Ησ. 42:1; Ματθ. 3:17; Ματθ. 17:5; Μάρκ. 1:11; Κολ. 1:13; 2Πέτ. 1:17; 19 Δε θα φιλονικήσει ούτε θα κραυγάσει, ούτε θ’ ακούσει κανείς στους πλατιούς δρόμους τη φωνή του. 20 Καλάμι συντριμμένο δε θα σπάσει και φιτίλι που καπνίζει δε θα σβήσει, ωσότου κάνει τη δίκαιη κρίση να νικήσει. 21 Και στο όνομά του έθνη θα ελπίζουν.

ΦΑΡΙΣΑΙΣΜΟΣ. Η ΥΠΟΥΛΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Στην Εκκλησία μας υπάρχει ο όρος φαρισαϊσμός. Έιναι μία ωραιοπάθεια και ένας άκρατος ναρκισσισμός ντυμένος με θρησκευτικό μανδύα. Είναι μία λεπτή αρρώστια, η βδέλλα της ψυχής που καταπίνει κάθε πνευματική ικμάδα. Η κλινική εικόνα της είναι δύο πράγματα, πρώτον η κενοδοξία με την αυτοπροβολή και τον αυτοθαυμασμό και δεύτερον η κατάκριση και περιφρόνηση του πλησίον. Είναι βαριά αρρώστια με τις δύο αυτές συνταιριασμένες εκφάνσεις, που την βρίσκεις στο χώρο των λεγόμενων χριστιανών. Στα πρόσωπα αυτά θα βρει κανείς τον εύκολο σκανδαλισμό και την κρίση και διαπόμπευση των άλλων, καθώς και την ιεροκατηγορία. Η όλη ενασχόληση με τα των άλλων είναι μια έμμεση φυγή από τον εαυτό τους και μία επανάπαυση στον πνευματικό λήθαργο. Οι αμαρτωλοί αδελφοί είναι τα σημεία της σύγκρισης και ανάδειξης των δικών του αρετών. Είναι ένας μόνιμος παρασυρμός των ανθρώπων της πίστεως να ενασχολούνται με τυπικές θρησκευτικές πράξεις που δεν εγγίζουν την καρδιά τους, αλλά μόνον τους δίνουν την ψευδαίσθηση του καλού χριστιανού που έκανε τα θρησκευτικά του καθήκοντα και τις υποχρεώσεις σαν ένα καλό προσκοπάκι. Δεν γυρίζουν όμως ποτέ να αφουγκρασθούν την φωνή της συνειδήσεώς των για την κάθαρση του εαυτού των. Δεν μπορούν να εννοήσουν ότι και ο αμαρτωλός είναι εικόνα Θεού και δεν μπορούν να δουν τα καλά με τα οποία ο Θεός τον προίκισε και ότι χρήζει της αγάπης και των προσευχών του ελέους όλων.

Περί δόγματος και καταστάσεως επισκόπων Αγίου Γρηγορίου ο Θεολόγου -Λόγος Κ΄ ! Πόσο ομοιάζει με τήν εποχή μας !!!!

1. Όταν βλέπω την φλυαρίαν της εποχής μας και τους σοφούς που αναδεικνύονται εντός μιας ημέρας και τους αυτοχειροτονήτους θεολόγους, οι οποίοι μόνον επειδή θέλουν να είνε σοφοί, νομίζουν και ότι είνε, τότε ποθώ την ανωτάτην φιλοσοφίαν και αναζητώ την πλέον απόμακρον έρημον, καθώς λέγει ο Ιερεμίας, και θέλω να συζητήσω συγκεντρωμένος με τον εαυτόν μου. Διότι τίποτε άλλο δεν θεωρώ τόσον σπουδαίον, όσον το να κλείσω τας αισθήσεις, να ευρεθώ έξω από την σάρκα και τον κόσμον, να μη έχω επαφήν με τίποτε το ανθρώπινον, εκτός από τα απολύτως αναγκαία, και τα συζητώ με τον εαυτόν μου και τον Θεόν, να ζω υπεράνω των ορατών πραγμάτων και να κρατώ συνεχώς μέσα μου διαυγείς τας θείας ενοράσεις, αμιγείς από τα γήινα και παραπλανητικά είδωλα, σαν ένας ακηλίδωτος καθρέπτης του Θεού και των θείων, καθρέπτης που και είμαι και συνεχώς γίνομαι, λαμβάνοντας και προσθέτοντας φως εις το φως μου και από σκοτεινότερος γινόμενος φωτεινότερος, μέχρι να έλθωμεν εις την πηγήν των ακτινοβολιών, που φθάνουν έως εδώ, και να επιτύχωμεν το μακάριον τέλος, όταν η αλήθεια θα καταργήση τους καθρέπτας. Διότι μόλις κατορθώνει κανείς να επιβληθή εις την ύλην που τον έλκει κάτω, ή παιδαγωγώντας τον εαυτόν του με μακροχρόνιον φιλοσοφίαν και αποδεσμεύοντας βαθμηδόν το ευγενές και πνευματικόν μέρος της ψυχής από το ευτελές και σκοτεινόν, ή ευρίσκων τον Θεόν εξιλεωμένον, ή και τα δύο αυτά, και μελετώντας όσον δύναται περισσότερον να ατενίζη τα υψηλά.
Αλλά πριν να νικήση την ύλην, όσον δύναται, και να καθαρίση καλώς και την ακοήν και την διάνοιαν, νομίζω ότι δεν είνε ασφαλές να υποδεχθή (θείαν) επίσκεψιν εις την ψυχήν του ή να καταπιασθή με την θεολογίαν.

2. Και θα σας ειπώ πόθεν ωδηγήθηκα εις αυτόν τον φόβον, δια να μη με εκλάβητε δειλότερον από όσον πρέπει, αλλά να με επαινέσητε δια την σύνεσιν. Ακούω τον ίδιον τον Μωϋσήν, όταν του ωμιλούσεν ο Θεός, ότι ενώ ήσαν περισσότεροι προσκεκλημένοι εις το όρος, εκ των οποίων ένας ήτο και ο Ααρών με τους δύο υιούς του, τους ιερείς, οι μεν λοιποί όλοι διετάχθησαν να προσκυνήσουν από μακριά, να πλησιάση δε μόνος ο Μωυσής, και να μη αναβή μαζί και ο λαός. Και ολίγον πριν απ' αυτά τους μεν άλλους τους εκρατούσαν στημένους κάτω αστραπαί και βρονταί και σάλπιγγες και όλον το όρος που εκάπνιζε και απειλαί φρικιαστικοί και άλλα παρόμοια φόβητρα, και ήτο πολύ δι' αυτούς ν' ακούσουν την φωνήν μόνον του Θεού, και τούτο μετά από σοβαρόν αγνισμόν, ο δε Μωυσής ανέρχεται και προχωρεί μέσα εις την νεφέλην και κάνει συντροφιάν με τον Θεόν και παραλαμβάνει τον νόμον, δια μεν τους πολλούς τον νόμον του γράμματος, δια δε τους υπεράνω των πολλών τον νόμον του πνεύματος.

Γιατί πάσχουν οι αθώοι; (Αγίου Φιλαρέτου Μόσχας)

Οι δοκιμασίες ενός αγαθού και αθώου ανθρώπου αποτελούν ένα από τα δύσκολα προβλήματα που θέτει ο παρών κόσμος στον σκεπτόμενο άνθρωπο. Βλέποντας έναν καλό άνθρωπο να υποφέρει, ένας καλός άνθρωπος συμπάσχει μαζί του, καθώς αισθάνεται συμπάθεια. Και έτσι από το ένα πρόβλημα αναδύεται ένα άλλο: για ποιό λόγο υποφέρει και αυτός; Αντιλαμβανόμενος κάτι τέτοιο εκείνος που η πίστη του είναι αδύναμη, πέφτει σε πειρασμό. Και βλέποντάς το αυτό, ένας άνθρωπος που έχει ροπή προς την αμαρτία λύνει το ζήτημα κατά τρόπο επικίνδυνο γι’ αυτόν: ποιό το όφελος, λέει, να είναι κανείς ενάρετος; Έτσι εκείνος που ρέπει στην απιστία λύνει το ακατανόητο πρόβλημα με ένα άλλο ασύγκριτα πιο ακατανόητο, λέγοντας ότι η τύχη κυβερνά τον κόσμο και τα έργα των ανθρώπων.

Ω εσύ, που είσαι ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες! Ω εσύ, η πιο αγνή από τις θυγατέρες των ανθρώπων! Ακόμη και σε σένα ο σοφός γέρων Συμεών δεν δίστασε να θέσει τούτο το ζήτημα, λέγοντας: « Ναι, μια ρομφαία θα διαπεράσει και την δική σου καρδιά». Εκείνη η ημέρα,- εκείνη η τρομερή και φοβερή ημέρα, αλλά συνάμα ημέρα σωτηρίας- έλυσε για σένα το πρόβλημα αυτής της προφητείας. Οι άκανθοι του στεφάνου του Ιησού, τα καρφιά του σταυρού Του, η λόγχη που τον τρύπησε, οι πληγές Του, η οδυνηρή Του αναφώνηση, η ματιά Του καθώς πέθαινε- αυτά είναι τα σπαθιά που τρύπησαν την μητρική σου καρδιά τόσο βαθιά, όσο τέλεια ήταν η αγάπη σου, όσο ασύγκριτη ήταν η αγνότητά σου. Και τώρα που κατοικείς στη θεία δόξα του Υιού σου, το πρόβλημα του ασύγκριτου γεγονότος σού έχει ήδη εξηγηθεί: επειδή τώρα στο φως του Θεού θεωρείς γιατί ήταν απαραίτητο ακόμη και η δική σου καθαρή καρδιά να τρυπηθεί από τη ρομφαία, και πως αυτό εναρμονίζεται με την άπειρη σοφία, τη δικαιοσύνη και το έλεος της Θείας Πρόνοιας, καθώς και με τη δική σου αιώνια ευτυχία.

Τι πρέπει να κάνουμε όταν είμαστε πληγωμένοι. (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)

Ὅταν βρίσκεσαι πληγωμένος, ἐπειδὴ ἔπεσες σὲ κάποιο ἁμάρτημα λόγῳ ἀδυναμίας σου ἢ καμιὰ φορὰ μὲ τὴν θέλησί σου γιὰ κακό σου, μὴ δειλιάσης· οὔτε νὰ ταραχθῇς γι᾿ αὐτό, ἀλλὰ ἀφοῦ ἐπιστρέψης ἀμέσως στὸ Θεό, μίλησε ἔτσι· «Βλέπε, Κύριέ μου· ἔκανα τέτοια πράγματα σὰν τέτοιος ποὺ εἶμαι· οὔτε ἦταν δυνατὸ νὰ περίμενες καὶ τίποτα ἄλλο ἀπὸ ἐμένα τὸν τόσο κακοπροαίρετο καὶ ἀδύνατο, παρὰ ξεπεσμὸ καὶ γκρέμισμα».

Καὶ ἐδῶ, ξευτελίσου στὰ μάτια σου ἀρκετὴ ὥρα καὶ λυπήσου μὲ πόνο καρδιᾶς γιὰ τὴν λύπη ποὺ προξένησες στὸν Θεὸ καὶ χωρὶς νὰ συγχυσθῇς, ἀγανάκτησε κατὰ τῶν αἰσχρῶν σου παθῶν, ἰδιαιτέρως δὲ καὶ μάλιστα, ἐναντίον ἐκείνου τοῦ πάθους ποὺ ἔγινε αἰτία νὰ πέσῃς· ἔπειτα πὲς πάλι· «Οὔτε μέχρι ἐδῶ θὰ στεκόμουνα, Κύριέ μου, καὶ θὰ ἁμάρτανᾳ χειρότερα, ἐὰν ἐσὺ δὲν μὲ κρατοῦσες μὲ τὴν πολὺ μεγάλη σου ἀγαθότητα».

Καὶ εὐχαρίστησέ τον καὶ ἀγάπησέ τον περισσότερο παρὰ ποτὲ θαυμάζοντας τὴν τόση μεγάλη εὐσπλαγχνία του, ὅτι καὶ παρόλο ποὺ λυπήθηκε ἀπὸ σένα, πάλι σοῦ δίνει τὸ δεξί του χέρι καὶ σὲ βοηθάει, γιὰ νὰ μὴ ξαναπέσῃς στὴν ἁμαρτία· τελευταία πὲς μὲ μεγάλο θάρρος στὴ μεγάλη εὐσπλαγχνία του· «Ἐσύ, Κύριέ μου, κάνε σὰν ἐκεῖνος ποὺ εἶσαι καὶ συγχώρεσέ με καὶ μὴν ἐπιτρέψης στὸ ἑξῆς νὰ ζῶ χωρισμένος ἀπὸ σένα, οὔτε νὰ ἀπομακρυνθῶ ποτέ, οὔτε νὰ σὲ λυπήσω πλέον».

Καὶ κάνοντας ἔτσι, μὴ σκεφθῇς ἂν σὲ συγχώρεσε, διότι αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρὰ ὑπερηφάνεια, ἐνόχλησις τοῦ νοῦ, χάσιμο τοῦ καιροῦ καὶ ἀπάτη τοῦ διαβόλου, χρωματισμένη μὲ διαφόρες καλὲς προφάσεις. Γι᾿ αὐτό, ἀφήνοντας τὸν ἑαυτό σου ἐλεύθερα στὰ ἐλεήμονα χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀκολούθησε τὴν ἄσκησί σου, σὰν νὰ μὴν εἶχες πέσει. Καὶ ἂν συμβῇ ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας σου νὰ ἁμαρτήσῃς πολλὲς φορὲς τὴν ἡμέρα καὶ νὰ μείνης πληγωμένος, κάνε αὐτὸ ποὺ σοῦ εἶπα ὅλες τὶς φορές, ὄχι μὲ μικρότερη ἐλπίδα στὸ Θεό. Καὶ κατηγορώντας περισσότερο τὸν ἑαυτό σου καὶ μισώντας τὴν ἁμαρτία περισσότερο, ἀγωνίσου νὰ ζῇς μὲ περισσότερη προφύλαξι.