Εξέλιξη ή Δημιουργία Α'

 ΕΞΕΛΙΞΗ Ή ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ;

Β. ΠΟΛΙΤΗ

η μαζική εξαφάνιση των ειδών (Mass Extinction)

 Ένας άλλος προβληματισμός που θέτει σε αμφισβήτηση την ισχύ της πολυδιαφημισμένης θεωρίας της Εξέλιξης είναι η μαζική εξαφάνιση χιλιάδων ειδών, ζώων και φυτών, από τη Γη σε επίπεδο οικογένειας. Τι είδους όμως εξέλιξη μπορεί να αποτελεί η εξαφάνιση μια για πάντα ενός μεγάλου συνόλου οργανισμών; Και πώς, πάλι, μέσα στα εκατομμύρια χρόνια ζωής της Γης δεν «έτυχε» κάποιο είδος μετά την εξαφάνιση του να εμφανιστεί και πάλι με τον ίδιο «τυχαίο» τρόπο που εμφανίστηκε, όπως ισχυρίζονται οι οπαδοί της Εξέλιξης;

Η αναδιάταξη των γονιδίων στους διάφορους οργανισμούς έχει σταματήσει ποτέ; Δεν ισχύουν οι ίδιες στατιστικές πιθανότητες «τυχαίας» εμφάνισης και επανεμφάνισης για κάποιο είδος; Μόνο η παρατήρηση ότι ποτέ ως τώρα ένα είδος που κάποτε εξαφανίστηκε και δεν έκανε ξανά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα την εμφάνιση του, μπορεί να εδραιώσει μια θεωρία; Για να γίνουν περισσότερο κατανοητοί οι παραπάνω, αλλά και αυτοί που ακολουθούν, όχι θεωρητικοί αλλά πρακτικοί προβληματισμοί μας, παραθέτουμε τον πίνακα 1, που παρουσιάζει την ταξινόμηση των ειδών όπως είναι γενικά αποδεκτή απ' όλους τους Εξελικτικούς επιστήμονες.

Οι περισσότερο, τώρα, συζητημένες εκδοχές των επιστημόνων γι' αυτά τα συμβάντα μαζικής εξαφάνισης των ειδών είναι οι κλιματολογικές αλλαγές (ειδικά το κρύο και η ξηρασία), η αύξηση ή η μείωση του επιπέδου της θάλασσας, η ηφαιστειακή δραστηριότητα, η αλλαγή των ωκεάνιων και των ηπειρωτικών τεκτονικών πλακών, οι ασθένειες, η θήρευση από άλλα είδη (αρπακτικά), ο εσωτερικός (μέσα στο ίδιο είδος) ανταγωνισμός και τέλος η αλλαγή της χημικής σύστασης των θαλασσών και της ατμόσφαιρας.

Πίνακας 1. Η ιεραρχική ταξινόμηση των ειδών από το ψηλότερο επίπεδο (Βασίλειο) έως το χαμηλότερο (είδος). (Το πλήθος των βαθμίδων σε κάθε επίπεδο είναι αυθαίρετο).
  

Τα ερωτήματα όμως που προκύπτουναπό τις παραπάνω απόψεις των Εξελικτικών, όπως είναι φυσικό, δεν είναι λίγα.

 Πρώτα απ' όλα τίθεται το ερώτημα: «Γιατί όλα αυτά, που αναφέρθηκαν ως αιτίες για τη μαζική εξαφάνιση των ειδών, δεν συνέβαλαν και σε κάποια άλλη τα τελευταία 65 εκατομμύρια χρόνια, τότε που συνέβη και η τελευταία μαζική εξαφάνιση, μια και στατιστικά θα μπορούσε να γίνει, αφού μεταξύ τρίτης και τέταρτης μαζικής εξαφάνισης μεσολαβούν μόνο 40 εκατομμύρια χρόνια;».

Με βάση τον πίνακα 1 και με δεδομένο ότι οι μαζικές εξαφανίσεις έχουν γίνει στη συντριπτική τους πλειοψηφία σε επίπεδο οικογένειας, τίθεται το ερώτημα πώς από άλλες εναπομείνασες οικογένειες της ίδιας τάξης, που κατά γενική ομολογία περιλαμβάνουν συγγενικά είδη (π.χ. η γάτα και ο σκύλος έχουν ταξινομηθεί ότι προέρχονται από την ίδια τάξη και θεωρούνται ότι οι οικογένειες τους είναι συγγενικές), δεν επανεμφανίσθηκαν «τυχαία» και πάλι τα ίδια εξαφανισθέντα είδη, δεδομένου ότι μεσολάβησε μεγάλο χρονικό διάστημα κατά το οποίο θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο; (Να σημειώσουμε ότι η πρώτη μαζική εξαφάνιση έλαβε χώρα πριν από 440 εκατομμύρια χρόνια και τα πρώτα ευκαρυωτικά κύτταρα - που είναι οι πρόγονοι των εξαφανισθέντων οργανισμών - δημιουργήθηκαν πριν από 610 εκατομμύρια χρόνια).

 Επομένως, αφού οι εξαφανισθέντες οργανισμοί (βραχιόποδα, εχινόδερμα, κοράλια κ.ά.) χρειάσθηκαν περίπου 170 εκατομμύρια χρόνια για να «εξελιχθούν» από πολύ απλούς οργανισμούς, είναι λογικό να ρωτήσει κάποιος:

 Πώς και δεν επαναδημιουργήθηκε ένα είδος μιας εξαφανισθήσας οικογένειας με πρόγονο μια άλλη συγγενική της (που προέρχεται από την ίδια τάξη), αφού υπήρχε στη διάθεση του περίπου 440 εκατομμύρια χρόνια καθώς και έτοιμη πισίνα γονιδίων (gene pool), μια και για να δημιουργηθεί το

είδος αυτό - πριν την εξαφάνιση του - από απλούς ευκαρυωτικούς οργανισμούς χρειάσθηκε (κατά τα λεγόμενα των Εξελικτικών) μόλις 170 εκατομμύρια χρόνια και χωρίς μάλιστα να υπάρχει κάποια έτοιμη πισίνα γονιδίων;

Επίσης κάποιος μπορεί να προχωρήσει ακόμη περισσότερο και να θέσει το ερώτημα: «Είναι βέβαια γενικώς αποδεκτό ότι υπήρξαν 5 μαζικές εξαφανίσεις έγιναν κατά μη τακτικά χρονικά διαστήματα (εικόνα 7).

Εικόνα 7.
Σχηματική αναπαράσταση του χρόνου που μεσολάβησε για τις πέντε μαζικές εξαφανίσεις. Τα νούμερα σε κάθε περίπτωση δηλώνουν το διάστημα του χρόνου (σε εκατομμύρια χρόνια) που μεσολάβησε ως την επόμενη μαζική εξαφάνιση.

Ποιος μπορεί λοιπόν να μας διαβεβαιώσει ότι τα προαναφερθέντα φυσικά φαινόμενα (που σύμφωνα με τις απόψεις των Εξελικτικών αποτελούν τις αποκλειστικές αιτίες μαζικής εξαφάνισης), δεν συνέβησαν και σε άλλες περιόδους - (ενδιάμεσες των πέντε μαζικών εξαφανίσεων) - χωρίς όμως να προκαλέσουν απολύτως τίποτα: Κι αν όντως συνέβη αυτό, τότε πώς μπορούν οι προαναφερθείσες πιθανές αιτίες, για τις μαζικές εξαφανίσεις, να οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα τους Εξελικτικούς επιστήμονες;

Αλλά γιατί, άραγε, χρησιμοποιούνται από τους Εξελικτικούς εκδοχές για τις μαζικές εξαφανίσεις διαφόρων ειδών, οι οποίες βασίζονται μόνο σε φυσικά φαινόμενα; Είναι, θα τολμούσαμε να πούμε, τελείως φανερό για ποιο λόγο γίνεται αυτό. Με τον τρόπο αυτό, θέλουν οι ίδιοι να πείσουν τους εαυτούς τους και παράλληλα να πείσουν και άλλους ότι η θεωρία της Εξέλιξης εξακολουθεί να ισχύει, αφού και οι εξωτερικοί παράγοντες, πέρα από μια φυσιολογική εξέλιξη, επιδρούν και καθορίζουν την καταστροφική διαδικασία μιας μαζικής εξαφάνισης. Συνεπώς, γι' αυτούς, τίποτα το αφύσικο ή μεμπτό δεν υπάρχει στην θεωρία της Εξέλιξης και στα όποια παρακλάδια της!

ζωντανά απολιθώματα (Living Fossils)

Με βάση τις παρατηρήσεις και τους υπολογισμούς των παλαιοντολόγων, ένα οποιοδήποτε είδος (species) οργανισμού δεν υπερέβη ποτέ μέχρι τώρα τα 4 με 5 εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης. Τα περισσότερα είδη που έχουν ζήσει μέχρι σήμερα και έχουν ήδη εξαφανιστεί, σε πολλές περιπτώσεις έζησαν χιλιάδες χρόνια λιγότερο από το χρονικό αυτό διάστημα.

Εικόνα 8.Τρία «ζωντανά απολιθώματα», (α) Sphenodon punctatus, (β) Latimeria chalumnae, (γ) βραχιόποδο του γένους Lingula. 

       Ας έρθουμε τώρα να δούμε τι συμβαίνει μ' εκείνους τους οργανισμούς που πρώτος ο Δαρβίνος ονόμασε «ζωντανά απολιθώματα». Οι οργανισμοί αυτοί είναι έμβια που ζουν μέχρι σήμερα χωρίς καμιά μορφολογική διαφορά από τους αρχικούς προγόνους τους, που εμφανίστηκαν πριν από εκατομμύρια χρόνια. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα:

«Γιατί από τα είδη αυτά δεν προέκυψαν κάποια άλλα νέα είδη, όπως υπαγορεύει ο νόμος της Εξέλιξης; Δεν ισχύει η θεωρία της Εξέλιξης γι' αυτούς τους οργανισμούς; Και γιατί δεν την ακολουθούν και αυτοί οι ίδιοι, εντασσόμενοι στη διαδικασία της Εξέλιξης;»

Η εικόνα 8 δείχνει χαρακτηριστικά τρία είδη «ζωντανών απολιθωμάτων», που δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν στη Γη. Το (α) είναι είδος ερπετού που έχει την επιστημονική ονομασία Sphenodon punctatus. Εμφανίστηκε πριν από 225 εκατομμύρια χρόνια και ζει σήμερα σε μερικά απομακρυσμένα νησιά της Νέας Ζηλανδίας.

Το (β), που είναι είδος ψαριού, έχει την επιστημονική ονομασία Latimeria chalumnae. Συναντάται σε βάθος 60-400 μέτρων στο αρχιπέλαγος Comores βορειοδυτικά της Μαδαγασκάρης. Το μέγεθος του υπερβαίνει το 1,8 μέτρα. Πριν από το 1938 υπήρχε διάχυτη η άποψη μεταξύ των επιστημόνων πως από τα ψάρια προήλθαν τα αμφίβια και απ' αυτά τα τετράποδα. Η ανακάλυψη όμως των Latimeria, αλλά και άλλων ψαριών της ίδιας οικογένειας (coelacanths), που θεωρούνταν ότι εξαφανίστηκαν κατά την διάρκεια της Κρητιδικής (Cretaceous) περιόδου, δηλαδή πριν από 80 εκατομμύρια χρόνια, θορύβησε πολλούς υπέρμαχους της εξελικτικής θεωρίας, που υποστηρίζουν ότι από τα ψάρια προέκυψαν τα αμφίβια και απ' αυτά τα τετράποδα.

Και προκύπτει τώρα το λογικό ερώτημα:

 Γιατί αυτά τα ψάρια δεν εξελίχθηκαν καθόλου από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν, αλλά παρέμειναν με την ίδια σχεδόν μορφή μέχρι σήμερα;

Το (γ) είναι ένα είδος οστρακοειδούς. Πρόκειται για ένα βραχιόποδο του γένους Lingula που εμφανίστηκε την Ορδοβίσια (Ordovician) περίοδο, περίπου πριν από 450 εκατομμύρια χρόνια, και υπάρχει μέχρι σήμερα με την ίδια περίπου μορφή, χωρίς να έχει υποστεί καμιά ουσιαστική εξέλιξη.

Αυτές οι εξόφθαλμες περιπτώσεις (υπάρχουν και άλλες πολλές) φέρνουν τους απανταχού Εξελικτικούς σε μειονεκτική θέση. Μόνο ορισμένοι απ' αυτούς, ελάχιστοι στην πραγματικότητα, συνεχίζουν ανερυθρίαστα να φλυαρούν παραθέτοντας θεωρίες (αναπόφευκτα και πάλι αναπόδεικτες) και επιδιώκοντας, με τον τρόπο αυτό, να διασώσουν το αμφιλεγόμενο κύρος της θεωρίας της Εξέλιξης. Έτσι, απόψεις όπως: «αυτοί οι οργανισμοί είναι τα τελευταία απομεινάρια εξελικτικής πορείας των ειδών» ή «αυτοί οι οργανισμοί είχαν πολλά πρωτεύοντα (promitives) χαρακτηριστικά, που πιθανόν να ήταν δύσκολο να χαθούν με την εξέλιξη», μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν, διότι υποστηρίζονται από επιστήμονες που εφαρμόζουν μόνο όπου και όπως τους συμφέρει (και όχι πάντοτε και παντού) τις λογικές επαγωγικές μεθόδους απόδειξης διαφόρων γεγονότων-φαινομένων. Στην περίπτωση αυτή καταφεύγουν σε αυθαίρετα συμπεράσματα (χωρίς την απαιτούμενη λογική επαγωγική διαδικασία), προκειμένου να καταστήσουν αληθοφανή τη θεωρία τους περί μοναδικού κυττάρου-προγόνου των έμβιων, το οποίο είχε μια συνεχόμενη εξελικτική διαδικασία ερήμην του Δημιουργού Θεού.

αστήρικτες υποθέσεις

Είναι πραγματικά πολύ «περίεργες» οι διάφορες υποθέσεις στις οποίες αρέσκονται να καταφεύγουν και να αναλίσκονται οι Εξελικτικοί επιστήμονες, στην προσπάθεια τους να δώσουν κάποιες λογικές εξηγήσεις για αναντίρρητα γεγονότα-φαινόμενα που δεν ευνοούν τις βασικές αρχές τους.

Στο βιβλίο «Evolution» του Ρ.Scelton , γίνεται μια προσπάθεια να δοθεί μια λογική εξήγηση όσον αφορά τη μη εύρεση απολιθωμάτων σε κατώτερα γεωλογικά στρώματα:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γη δέχεται συχνά τυχαία χτυπήματα από μεγάλους μετεωρίτες κι αυτό το μαρτυρούν οι μεγάλοι κρατήρες που υπάρχουν στην επιφάνεια της. Υπάρχουν τουλάχιστον 28 κρατήρες με διάμετρο πάνω από 10 χιλιόμετρα, που χρονολογούνται περισσότερο από 250 εκατομμύρια έτη. Υπολογίζεται ότι περίπου δύο αστεροειδείς με διάμετρο 10 χιλιόμετρα κτυπούν τη Γη κάθε 100 εκατομμύρια χρόνια. Η σύγκρουση λοιπόν κάποιου μετεωρίτη με την επιφάνεια της Γης, μπορεί να παράγει αζωτούχα οξείδια (ΝΟ)χ που στη συνέχεια δημιουργούν νιτρικό οξύ, στο οποίο οφείλεται το γνωστό φαινόμενο της όξινης βροχής. Αυτό έχει σαν πιθανότητα την αύξηση της οξύτητας (ρΗ) της θάλασσας και άρα τη διάλυση του ασβεστούχον κελύφους διαφόρων οργανισμών».

Εδώ, πραγματικά, εκπλήττεται κανείς όχι μόνο από τη συνεχή λεκτική πιθανολογία, αλλά και από την ανερυθρίαστη αντικπιστημονική αυθαιρεσία. Παρόμοιες προσπάθειες ή απόπειρες εξήγησης τέτοιων φαινομένων από επιστήμονες που βασίζονται σε ανυπόστατα και μικρής πιθανότητας θεωρητικά συμβάντα, υπάρχουν αμέτρητες. Όλες όμως προσκρούουν αναπόφευκτα στο γνώμονα της επιστημονικής αντικειμενικότητας και αλήθειας.

Γι' αυτό σταματούμε εδώ, γιατί και η απλή ακόμη αναφορά του πλήθους των παράδοξων «εξηγήσεων» των Νεοδαρβινιστών που δεν ακολουθούν τους δεοντολογικούς κανόνες της επιστήμης, θα κούραζε τον αναγνώστη, χωρίς μάλιστα να του προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην παραπέρα ενημέρωση του.

Στο σημείο αυτό θα ήταν ίσως χρήσιμο να βλέπαμε σχηματικά με ποιο τρόπο οι παλαιοντολόγοι ορίζουν το γεωλογικό χρόνο, όπως φαίνεται στον πίνακα 2 που παραθέτουμε αμέσως παρακάτω.

Από τον πίνακα 2 μπορούμε να συμπεράνουμε πολλά σ' ότι αφορά στους γεωλογικούς αιώνες σε συνάρτηση με τα διάφορα γεγονότα που έχουν αναφερθεί ως τώρα, καθώς και για όσα απ' αυτά θα μνημονευθούν αργότερα.

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

Read more:http://www.egolpion.net/exelixi_politis_1.el.aspx#ixzz2jY2sXI2P